EMI heeft het geluk dat de maatschappij de rechten bezit van de muziek van enkele grote, vaak niet meer bestaande, bands uit de 60’s en 70’s wiens muziek al jarenlang toe zijn aan nieuwe, qua geluidskwaliteit verbeterde uitgaves. Op veel beter klinkende nieuwe remasters van de albums van The Beatles moest jarenlang geduld worden opgebracht. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de liefhebbers van labelmates Pink Floyd, die eind van de maand kunnen beginnen met het diep in de buidel tasten om fel begeerd geremastered albummateriaal te kunnen bemachtigen in allerlei maten en vormen. Het is deze generatie van muziekliefhebbers, die zijn opgegroeid met het fysieke product en nog soms veel geld over hebben voor remasters en reissues, al dan niet met allerlei extra’s en onuitgebracht materiaal. Want aan de mensen, die met de overtuiging leven dat je alles gratis moet kunnen downloaden valt niks te verdienen. Daarom worden de pijlen gericht op vooral de 40ers en 50ers, aan wie al die dure boxsets nog wel te slijten zijn.

Dat gold zeker voor de opnieuw geremasterde albums van The Beatles, want wat reeds voorhanden was klonk als een natte dweil. Alhoewel daar nu ook weer niet te overdreven dramatisch over moet worden gedaan, want hoeveel mensen hebben nu een geluidsinstallatie die ertoe doet en zijn bezig met hoe goed iets nu klinkt? Natuurlijk waren de 2009 remasters van ongeëvenaarde kwaliteit, maar de gemiddelde muziekliefhebber zal ook nu niet wakker liggen van de hi-end sound en dus ook niet erg geïnteresseerd zijn in de aanschaf van dure overzichtsboxen. Maar voor de mensen die er wel op zaten te wachten, was het natuurlijk een natte droom die uitkwam en wordt de levensduur van The Beatles, voor zover die al niet onsterfelijk was, nog eens extra verlengd met een geluidskwaliteit die na al die jaren eindelijk recht deed aan de muziek.

EMI had voor de lancering van de remasters een vernuftige campagne opgezet, die in een tijdperk waarin de muziekindustrie het alleen maar moeilijker kreeg, eindelijk weer eens zorgde voor een verkoopsucces. De opzet was geslaagd, want er ontstond een mini-hype en de mensen die zo lang hadden uitgekeken naar het moment van de release van de remasters, haastten zich naar de winkel om de beperkt leverbare en peperdure boxen meteen aan te schaffen. Het was lang geleden dat winkels ‘nee’ moesten verkopen, omdat men door de voorraad was.

Inmiddels staan de nieuwe stereo en monoversies van het oeuvre van The Beatles alweer zo´n jaar of twee in de kast, maar was EMI nog niet klaar met het opnieuw uitbrengen van Beatles-materiaal: eind 2010 verschenen eindelijk het blauwe en rode verzamelalbum en onlangs was het tijd om 1 in een updateversie in de schappen te laten belanden.

Voor een band, die zoveel heeft betekend voor de ontwikkeling van de popmuziek waren door de jaren nauwelijks verzamelaars verkrijgbaar. Daar kwam in 1973 met een tweetal overzichtscompilaties verandering in. Jarenlang bleef het daarbij, totdat in 2000 opeens 1 verscheen: een verzamelaar met alle nummer 1 hits van het kwartet uit Liverpool. Uiteraard waren de nummers ook al te vinden op de rode en blauwe dubbelaars en de in 1987 en 1988 verschenen Past Masters Volume 1 en Past Masters Volume 2, maar was de geluidskwaliteit van deze nieuwe verzamelaar stukken beter. En werd een voorzichtig begin gemaakt met een geluidsrestauratie van de muziek van The Beatles. Maar op de echte kwaliteitsexplosies moest nog bijna 10 jaar worden gewacht.

Van 1 zijn vanaf 2000 maar liefst 31 miljoen exemplaren verkocht en was dit één van de best verkochte albums in de historie. Dat gaf enigszins aan dat muziek van The Beatles nog altijd mocht rekenen op een wereldwijde belangstelling en historische relevantie. Nu, 10 jaar later verschijnt 1 opnieuw, waarbij gebruik is gemaakt van de nieuwe uit 2009 stammende remasters.

Aangezien de eerste versie al redelijk klonk, is het nut van deze reissue ver te zoeken en zullen maar weinigen de 2000-versie vervangen door deze, in een nieuwe verpakking gestoken, geremasterde versie. Slechts interessant voor de mensen die alle nieuwe remasters in huis willen hebben. Desalniettemin geeft 1 nogmaals (ten overvloede?) aan wat voor bijzonder bandje The Beatles toch eigenlijk wel was en dat zoveel hitsuccessen achter elkaar door één band tegenwoordig nauwelijks meer voor te stellen is. Maar dat wisten we al. Net als dat we ook weten dat de geluidskwaliteit eindelijk is zoals het altijd had moeten zijn. Maar ondanks de schijnbare overbodigheid van deze rerelease is er toch weer een aanleiding gevonden om de muziek van The Beatles nog maar eens op te zetten.