Het Schotse Teenage Fanclub shopt net als de Paisley Underground scene in de melodieuze erfenis van The Byrds en Big Star maar voegt daar een steviger grungegeluid aan toe. Teenage Fanclub ademt hoe dan ook veel meer dat zonnige Californische gevoel dan het druilerige Glasgow, en in alles distantiëren ze zich van de gelijktijdige opkomende Britpop revival.

Na de zeer succesvolle jaren negentig periode zwakt de aandacht na de eeuwwisseling wat af. Bandleden komen en bandleden gaan, de harde kern blijft met Norman Blake en Raymond McGinley intact. Er volgt een sabbatical periode waarna ze in 2016 op Here weer garant staan voor aanstekelijke indiepopliedjes en continueren ze dit met het drie jaar later verschenen Endless Arcade waarop het vertrek van bassist Gerard Love wel pijnlijk hoorbaar is. De overige zangpartijen worden nu onder het duo Norman Blake en Raymond McGinley verdeeld, wat toch wel een vervlakking in de Teenage Fanclub sound oplevert. Toetsenist Euros Childs moet nog harder aan de slag en krijgt een prominentere rol toebedeeld.

Je kan je wel voor eeuwig aan het zegevierende verleden blijven vastklampen, je kan er ook voor kiezen om vooruit te denken en oude bewandelde wegen opnieuw te betegelen. Zo staat Norman Blake er in ieder geval in. De Foreign Land retro psychedelica is de herontdekking van die kenmerkende frisheid, en geeft het herziende Teenage Fanclub weldegelijk een melancholische zware ondertoon. Alsof er een bewustwording over waakt die ze gedurende de rest van Nothing Lasts Forever wat in het spel afremt. Een bewustwording die je alleen al in de albumtitel overduidelijk terugziet. Breng de essentie in de eenvoud van de songs terug, bivakkeer niet te lang in oefenruimtes en studio’s, maar beperk dit tot een tiental effectieve opnamedagen.

Maar Nothing Last Forever is meer dan dat. De plaat belicht het diepe winterse dal waarin liedjesschrijver Norman Blake zich bevindt. Het uiteenspatten van zijn huwelijk, en de Tired of Being Alone angst om alleen in alle eenzaamheid over te blijven. Nothing Last Forever is geen verwerkingsplaat, maar het helpt natuurlijk wel als je de mogelijkheid hebt om dit gevoel te delen. Je kan mooie herinneringen vanwege de pijnlijke nasmaak ver weg stoppen, je kan deze ook documenteren en koesteren. Tired of Being Alone identificeert de levensfases met de voorbijsnellende seizoenen, de kille kou, de nieuwe start en het verlangen naar de warmte. Nothing Last Forever begeeft zich nog in het duister, maar bezoekt voorzichtig al de mogelijkheden om het licht te betreden. I Left a Light On, See the Light, Falling Into the Sun, Back to the Light en zelfs It’s Alright zijn zorgvuldig geplande verlichtende uitstapjes naar het positivisme.

Het dagelijkse licht symboliseert zichzelf vooral in het pianospel en de futuristische Falling Into the Sun krautrock synths, terwijl de nachtelijke duisternis meer bij de sobere gitaarpartijen waakt. De lichtgevoeligheid in contrast tot de zwaarte. I Left a Light On is de nog steeds geopende uitnodigende deur naar de relationele doorstart, het sprankje hoop met het verdovende roes ontvluchtende Beatlesque Self-Sedation als sleutelsong. Nothing Last Forever bouwt zich in alle stilte op, de mineurstemming vervlakt, net als de spreekwoordelijk sneeuw die in Tired of Being Alone nog vanuit de hemel in bakken omlaag valt en uiteindelijk in het zonlicht verdwijnt.

Het is misschien allemaal wat clichématig en veilig, die veiligheid staat hoe dan ook centraal in het onstabiele leven van Norman Blake, die op Nothing Last Forever overduidelijk de rol van songwriter op zich neemt. Nothing Last Forever is de helende romantiek van een stuk gelopen relatie. Komt in het afsluitende I Will Love You dit allemaal samen? Nee, zeker niet, het naar een breed uitgesponnen horizon reikend liefdesnummer geeft slechts de complexiteit van de situatie aan, maar dan wel op een meesterlijke wijze.