Here was in 2016 het eerste album van Teenage Fanclub in zes jaar. Het was tevens het eerste Top 10 album van de band sinds Songs From Northern Britain uit 1997. Vergeleken met het werk uit de jaren negentig klonken de Schotten op Here ingetogener en milder. Dat ging wel ten koste van de impact en opwinding maar na een aantal draaibeurten bleek Here natuurlijk ook gewoon een prima en goed doortimmerde plaat.

Hetzelfde geldt ook voor Endless Arcade. Een gerichte uitspatting hier en daar en wat meer variatie in de vocale partijen zou mooi zijn, maar ook op deze plaat blijkt de overgrote meerderheid van de songs gewoon weer prima tot goed. Wat die vocale partijen betreft; het vertrek van bassist/zanger/songschrijver Gerard Love is natuurlijk wel een aderlating op dat vlak. Het zijn nu ‘slechts’ Norman Blake en Raymond McGinley die de zang leveren en dat gaat vanzelfsprekend wat ten koste van de variatie in het geluid. En natuurlijk was Love ook altijd goed voor een paar puike songs per album. Love’s vertrek doet zich dus gelden op deze nieuwe plaat, al staat er met de huidige bezetting, Euros Childs is nu vast bandlid op toetsen, natuurlijk nog steeds een band om te koesteren.

Endless Arcade laat weer een aantal beheerste gitaarsongs horen met die typische (meerstemmige) Fanclub zang, die ver verwijderd blijft van rock-n’-roll bravoure. Opener Home klokt ruim zeven minuten en bestaat voor de helft uit een ontspannen gitaarsolo. Everything Is Falling Apart heeft weer die lekkere subtiele, warme drive en cadans die de band vaker laat horen en die soms The Feelies in herinnering roept. Het mooie In Our Dreams valt op door een fuzzy intro en een lekkere penetrante baslijn. ‘We lived in a dream but we never knew it’. Ja, er valt na ruim dertig jaar genoeg terug te blikken. I’m More Inclined is een van de songs die sterker doet denken aan de jaren negentig. ‘I didn’t find religion, I never needed to, I’m more inclined to put my faith in you’, aldus Norman Blake, die niet zijn beste jaren achter de rug heeft. Iets wat zijn weg vond in zijn songs op Endless Arcade.

‘Don’t be afraid of this endless arcade that is life’ is een van de achterliggende gedachten bij de plaat. Een plaat waarop de band enerzijds uitkijkt naar de toekomst en nieuwe ontdekkingen (Come With Me, The Future) maar ook schrijft over verlies en het meedogenloos verstrijken van de tijd en het verdwijnen van de ‘oude wereld’, zoals op Back In The Day, een van de betere tracks. Met het Byrds-achtige, meerstemmige The Sun Won’t Shine On Me en het sfeerrijke, warme Living With You, verfraaid door een mooie, effectvolle gitaarbreak, voegt Teenage Fanclub nog eens twee sterke songs toe aan hun fijne en inmiddels erg lijvige liedboek.

Waardig ‘oud’ worden, laat dat maar aan Teenage Fanclub over. Dat bewijst dit album wederom. En dat dit gepaard gaat met een milder geluid en minder urgentie is ook al even duidelijk. Dat is soms jammer. Het vertrek van Gerard Love is dat ook. Net als ten tijde van Here blijkt echter ook nu weer dat Teenage Fanclub altijd goed is voor een handvol prachtsongs die je toch niet had willen missen.