Sylvester, gay African-American disco diva in optima forma, was zijn tijd ver vooruit. Het was zijn grootste wens om in de Opera op te treden samen met de San Francisco Symphony. Het uitbundige concert, zowel muzikaal als visueel, vond plaats in een tijd dat rechten voor sexuele minderheden met name in religieus-conservatieve kringen steeds meer ter discussie stonden. Anita Bryant bijvoorbeeld was fanatiek actief met haar evangelische agenda en er gingen stemmen op om homoseksuele docenten te ontslaan.

Enkele maanden ervoor, eind 1978, werd Harvey Milk, openlijk homoseksueel gemeenteraadslid in San Francisco, vermoord. Het concert van Sylvester werd een celebration van vrijheid en seksualiteit. “It’s all for you, y’all!”, zegt Sylvester ergens aan het begin van het optreden. En wat een feest is het om ernaar te luisteren. En wat een belevenis moet het voor het 3000-koppig publiek zijn geweest, een publiek wat zich naar verluid net zo extravagant uitdostte als Sylvester. Voor meer details lees het geweldige essay van Joshua Gamson dat op de binnenhoes staat.

Sylvester is hier in Nederland vooral bekend van zijn hitje You Make Me Feel Mighty Real, maar hij laat horen tot veel meer in staat te zijn dan je op basis van dat overigens geweldige nummer zou denken. Als podiumartiest heeft hij een enorme uitstraling, die op zijn studiowerk maar gedeeltelijk uit de verf komt. Zo is het ingetogen duet met pianist Eric Robinson van Could It Be Magic/A Song For You (van respectievelijk Barry Manilow en Leon Russell) werkelijk bloedstollend. Happiness (dat we kennen in de uitvoering van de Pointer Sisters) krijgt een wervelende uitvoering van bijna 9 minuten. Sylvester wordt vocaal bijgestaan door de Two Tons o’Fun zangeressen Martha Wash en Izora Rhodes, een voortreffelijke band met onder meer Patrick Cowley op synthesizer, een spetterende blazerssectie en natuurlijk het eerder genoemde symfonie orkest.

Als jongetje trad Sylvester voor het eerst in de kerk op, de Church Of God In Christ, als tiener raakte hij in de ban van de Disquotays, een groep drag queens, voordat hij in het begin van de jaren zeventig in San Francisco in contact komt met de Cockettes, een anarchist-musical-comedy-performance troupe. Al zijn invloeden, muzikaal en theatraal, krijgen bij dit concert de ultieme uitvoering. De instrumentale orkestrale medleys aan het begin en het einde maken het concert tot een fraai afgerond geheel.

Het gepassioneerd, zoals altijd in falsetto, gezongen Sharing Something Perfect Between Ourselves, opgedragen aan zijn “lover who is here tonight” vat heel mooi samen waar dit concert voor staat. Vier samen het leven. Vier samen de liefde.

Een magistrale uitvoering van You Make Me Mighty Real van een kwartier lijkt de afsluiter, maar Sylvester opent met Never Can Say Goodbye nog eenmaal alle registers. Een kleine tien jaar later moesten we toch veel te vroeg afscheid van hem nemen.

Sylvester stierf in 1988 aan de gevolgen van AIDS. Zijn muziek leek daarna langzaam maar zeker tot het verleden te behoren, maar dit fantastische, tijdloze concert is misschien nog wel relevanter dan ooit tevoren, zeker in het Amerika van nu, waarin opnieuw sexuele minderheden worden verketterd door met name wederom conservatieve christenen.

Jammer dat het optreden niet op video is opgenomen, maar de kracht van de muziek alleen al geven het concert een positieve, levenslustige uitstraling. Of zoals Sylvester van tevoren zei: “It’s going to be a fabulous show with a full orchestra, lots of costumes, lots of lighting and lots of everything. Lots!” Live At The Opera, in een overigens gehele nieuwe, prachtige kleurrijke hoes, is een belangrijk, maar bovenal geweldig live album dat een prominente plaats verdient in de muziekgeschiedenis. Een album om in volle teugen van te genieten.