Ruim vier jaar geleden verscheen het opvallende debuutalbum van Finse jazzsupergroep Superposition. En hoewel drummer Olavi Louhivuori dan wel de aanzet van de band had gegeven, waren op die eersteling de bijdragen van alt- en baritonsaxofoniste Linda Fredriksson, sopraan- en tenorsaxofoniste Adele Sauros en bassist Mikael Saastamoinen net zo prominent binnen de composities.

De jaren na hun Superposition debuut doken ze alle vier weer in andere eigen belangwekkende projecten. Projecten die ze voorrang gaven op hun gezamenlijk plaat die ze reeds twee jaar na dat debuut opnamen in de Finse Sipoo studio’s. Nu dus bijna twee jaar later komt II dan toch uit.

En wederom is het een rijke en uitdagende jazzplaat geworden. Het spel van Fredrikson en Sauros is nog beter en gerijpter, zowel op eigen kracht als samen. Saastamoinen vloeit zijn baslijnen daar fraai tussendoor en de gelouterde Louhivuori is de onmiskenbare stralende schakel in het bandgeluid.

Op II klinkt de band niet minder avontuurlijk maar zeker ook melodieuzer. In hun vol akoestische sound klinken de composities even kleurrijk als gedreven en vloeiend. Net als op hun eersteling schreef Louhivuori het merendeel van de stukken (vier van de negen) en werd de rest verdeeld onder de andereen. En hoewel Louhiviuori dan wel de muzikale ideeën van hoe hij het kwartet wilde laten klinken uitzette, sluiten de composities van de andere naadloos op dat idee aan.

Er zit steeds een fijne ruimte en vrijheid in de stukken waarbinnen de muzikanten hun solo’s en samenspel optimaal uit de verf kunnen laten komen. Albumopeners Clouding (de eerste track die van het nieuwe album werd vrijgegeven), Clashes en Huia zijn drie perfecte stukken om de diverse sferen van II al vol te proeven.

II klinkt als een in de studio opgenomen liveplaat. De sound is puur en direct en het saxspel van Fredriksson en Sauros klinkt steeds weer fantastisch. De sfeer op het album is over het algemeen ingetogener dan hun debuut en de subtiliteit van de muzikanten binnen de stukken is daardoor optimaler. De groei van de muzikanten des te meer.

Er zijn genoeg hoogtepunten te noemen: het eerste drietal en zeker ook stukken als Eifvik, Superseven, het wat steviger KMT en het groovende To Dream springen er gelijk uit. Met het dromerige Uuz Nousee, met een fascinerende start van Fredriksson, sluit het album fantastisch af.

II is wederom een fraaie jazzexercitie waarop vier Finse topmuzikanten steeds weer de juist toon en sfeer vinden in rijk geschakeerde composities.