Sun Gods In Exile is een 5 koppig rockmonster uit Portland, dat 3 jaar na hun debuut Black Light, White Lines, met een ijzersterke opvolger komt. Gitaar liefhebbers zullen 55 minuten lang smullen van de gierende solo’s en heerlijke riffs. De band heeft een perfecte mix gevonden tussen AC/DC en The Black Crowes aangevuld met een vleugje Blackfoot. Stampende hard- en southern rock, geïnjecteerd met een volle dosis soul.

Medeverantwoordelijk voor die soul is nieuw vast bandlid Chris Neal (piano, orgel, harmonica en slide gitaar) die een behoorlijke extra dimensie aan het geluid van de band heeft gegeven. De gitaartandem D’ Agostino en Hitchcock laten de metal invloeden die ze af en toe op hun debuut door lieten sijpelen voor wat het is en toveren alleen nog maar pure en onversneden rock ’n roll uit hun zes snarige zwaarden.

Dat levert een grote hoeveelheid geweldige nummers op zoals het slepende Since I’ve Been Home, compleet met soulvol koortje, of het vuige Hammer Down waarvan de riffs zo uit de AC/DC koker lijken te komen. Helemaal mooi is de southern ballad Thanks For The Silver. 7 minuten lang smullen van de geweldige opbouw en eindsprint. En dan hebben we het nog niet eens over de heerlijke boogie van Nobody Knows of het aan Nugent doen denkende Smoke & Fire.

Geen moeilijk tweede album dus voor deze band, 3 jaar lang hebben ze gewerkt aan een perfecte rock album en daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd.