Het is wellicht toeval, de afgebeelde hoesfoto, een landelijke wijk tijdens zonondergang of is het toch in het opkomende licht van een nieuwe dag. Een beeld dat herinneringen oproept aan Car Wheels On A Gravel Road van Lucinda Williams.  Als de opener The Lost Ones passeert, dwalen mijn gedachten meteen af naar La Williams. Het op snerpende gitaarakkoorden geborduurde tempo en klaaglijk stemtimbre vertonen, evenals het thema, sterke verwantschap met de verrichtingen van La Williams. “They all seemed lost, living on the boulevard/when I head down that way/ my body stands on guard, all the drugs, the danger and distress, how di dit get so far? Fear wins he battle in my heart” , een wrange observatie op  een melodieus slepende soundtrack.

Die voortreffelijk ondersteuning is van haar naar Nashville uitgeweken landgenoot Steve Dawson afkomstig. Hij debiteert een geïnspireerd en gevarieerd palet van akoestisch en elektrisch snarenwerk. In zijn Henhouse Studio vormen Dave Laques en Justin Amaral een inventieve ritmesectie.

Sue laat zich evenmin onbetuigd, de lapsteel die door Cheatin’ Side waait wordt eigenhandig bepoteld door de Canadese zangeres, in een track die aan Angela Strehli en Lou Ann Barton, Queens van de Texaanse naaldhakkenscéne, herinnert. Het bluesy Hummingbird wordt gevolgd door Pretty Words & Flowers, een niet van nostalgie gespeende terugblik.

Een folk getint Nobody’s Mother graaft nog dieper in een verleden en ademt een desolate eenzaamheid uit. Ook  als het de countrytour opgaat met het op zwierige pedalsteel geënte Never Asked To Be So Strong  blijft het overtuigend met uit het leven gegrepen verhalen zoals Love Made for a lifetime dat dit epeetje na 27 boeiende minuten afsluit.