Deleted Scene is alweer het achtste album van de Britse producer Peter Cooper, beter bekend als Stumbleine. Eenieder die Stumbleine kent, weet wat te verwachten: dromerige keyboardklanken over subtiele, lome elektronische (break)beats, gelardeerd met flarden (gesamplede) vocalen en gitaarpatronen. Dat was al zo toen Stumbleine in 2012 op grotere schaal bekend werd met de albums Spiderwebbed en Ghosting, en dat is twaalf jaar later weinig anders.

Volgens Cooper refereert dit album aan de herinneringen die keer op keer in je hoofd worden afgedraaid, waardoor er steeds waziger ‘kopieën’ ontstaan die zich ontwikkelen tot een bitterzoete koortsdroom. Het is een mooie en zeker treffende omschrijving van Stumbleine’s sfeerscheppingen.

I Can Stop Anytime I Like is een mooi visitekaartje. Het bevat alles wat het beste van Stumbleine kenmerkt: dromerige sferen met subtiel verknipte beats, sporadische gitaaraanslagen en vocale samples die van gedempte spraak tot iele en lichtelijk bizarre brokstukjes uiteenlopen.

Tracks als Rose Tinted Smile, met piano en gitaar in een weldadige, nostalgische ambiance en By the World Forgot, met zijn stemmige, donkere accenten zijn mooie sfeerstukken. Ondanks de nogal opvallende titel in deze context biedt Smoke Yourself Thin geen muzikale stijlbreuk. Ook hier weer enkele sonische prikjes en accenten die de traag stromende muziek injecteren en de term achtergrondmuziek buiten de deur houden.

Toch kun je het meeste materiaal op Deleted Scene wel omschrijven als aangename chill-out die niet bijzonder memorabel is. De keuze van Cooper voor de herhaalde inzet van die dunne, wat kitscherige, sprookjesachtige vocalen zorgt ervoor dat de muziek van Stumbleine hier en daar in het domein van de veilige downtempo belandt.

Op Catastrophette trekt een mooie instrumentale onderlaag voorbij, met bezwerende toetsen, puntige gitaarpatronen en flarden, traag rammelende percussie. De typische ijle vocale flarden trekken de song wel weer wat naar de suikerzoete afterparty-sferen. Zodra Stumbleine dan weer wazig spoken word laat passeren klinkt het totaalgeluid weer interessanter en moet je zelfs even aan Boards of Canada denken, een groep die op papier vergelijkbaar te werk gaat maar in de uitwerking toch beduidend meer weet te boeien en intrigeren. Desalniettemin is het toch aardig om weer eens wat van Stumbleine te horen. Het idee van de sluimerende, terugkerende herinneringen die steeds vager worden, weet Cooper zeker wel te vangen in zijn persoonlijke, herkenbare muziek.