Tim Showalter hield zich na het album In Heaven twee jaar lang met andere zaken bezig dan Strand of Oaks, te weten: schilderen en acteren. Zijn terugkeer naar de muziek laat horen dat het daar ook tijd werd voor iets nieuws. Miracle Focus is volgens Showalter ‘a love letter to inner bliss’, een liefdevolle, spirituele plaat, minder gericht op het overwinnen van problemen en het worstelen met trauma’s, meer op spirituele openbaringen en groei.

In Heaven liet al een meer geproduceerd, glimmend en atmosferisch geluid horen, met Miracle Focus duikt Showalter vol in de elektronica. De folk-, indie- en rockgitaren blinken uit door afwezigheid. Het album is door beats en toetsen aangedreven. Inspiratie kwam van uiteenlopende bronnen: van de Beastie Boys tot Alice Coltrane.

Opener More You laat grootse synths horen. Het is een ballade die zich ergens tussen de sterren lijkt af te spelen, een zoektocht naar bevrijding. ‘A little more you, a little less me’. Showalter lijkt hier grootse ervaringen door te geven. Het is ook een van de singles en bepaald niet een song die je bij Strand of Oaks verwacht. Scherpe synths, stevige beats (live en elektronisch) en een helder, soms klaterend geluid; het tekent de meeste songs op de plaat. Hier en daar gebruikt Showalter zelfs de vocoder of andere stemvervormers.

Communication is een aardige synthpoptrack waarop de straffe drums en ijle synths mooi contrasteren met de slepende ‘indie’ zang van Showalter. Ananda verwijst naar universele gelukzaligheid: ‘It’s okay to be quiet’. Een spirituele zweefsong over een breakbeat. Future Temple handelt over het bouwen aan je eigen levenstempel en geestelijke balans (‘Take your time, building the temple’). Ook hier toch weer straffe en dominante elektronica, maar Showalter ziet dit juist als ‘unified under the beat, moving together’.

Tim Showalter is er dus duidelijk op uit om zijn ideeën en sensaties vorm te geven met een vernieuwd instrumentarium. Hier en daar duikt de akoestisch gitaar nog wel op, zoals op de kalmere single Party at Monster Lake, waarop hij opkomt voor misfits en eenzamen en dankbaarheid toont voor de vriendschap en liefde die hij vond bij het maken van Miracle Focus. Ook op Fantasy Wranglers voegt Showalter wat gitaar toe. Deze song, die waardering laat horen voor het huiselijke leven, wordt echter flink gedomineerd door klappende beats en pulserende elektronica.

Veel songs zijn gewoonweg behoorlijk schelle klappers. Geen miskleunen, maar ook geen toonbeelden van vernuft. Navigator, over het bewandelen van nieuwe wegen (‘The more you give, the less you need’) is aardige, sfeervolle synthpop met achtergrondvocalen van Lacey Guthrie en Ascend You is een glossy uptempo track die (proto)house, ambient, synthpop en krautrock in de blender gooit. Het luistert prima weg, maar verwacht geen openbaringen.

Strand of Oaks is altijd een band geweest met het hart op de tong. Tim Showalter is en blijft een sympathiek open boek en als hij ergens voor gaat dan is het ook all the way. Het levert in dit geval een plaat op die wel erg afwijkt van zijn eerdere werk. Een subtielere mix van elektronica en gitaar, meer in het verlengde van In Heaven, had logischer geleken, maar zo zit Showalter niet in elkaar. Zijn nieuwe inzichten moeten op opzwepende, dansbare en vooral zwaar elektronische wijze worden gedeeld. Zelfs op Neil Youngs Trans (1982) was er nog meer gitaar hoorbaar, maar dit terzijde. De nieuwe sound zal Strand of Oaks (tijdelijk) zeker fans kunnen kosten, maar Tim Showalter kan er net zo gemakkelijk weer nieuwe bij winnen. En verandering van spijs doet ook weer eten.