In Heaven is alweer de achtste plaat van Strand of Oaks. Tim Showalter heeft sinds 2009 een stevige discografie opgebouwd met daarbinnen een aantal viersterrenalbums, waaronder HEAL en Eraserland. Wie Showalter heeft gevolgd weet dat de bijna-veertiger er al een roerig bestaan met de nodige tegenslagen op heeft zitten. Ook In Heaven is weer een plaat die voor een deel gevoed is door verlies en verdriet. Tim Showalter en zijn vrouw overleefden ooit een auto-ongeluk. Zijn schoonmoeder was in 2018 helaas niet zo gelukkig. Als vanouds zet Showalter tegenover de aanhoudende ellende ook op dit nieuwe album weer flink wat positieve energie, bevlogenheid, verlichting en naastenliefde. Zo krijgt ook In Heaven weer extra lading mee, net als de meeste eerdere albums van Strand of Oaks.

Wat opvalt is dat Showalter op In Heaven weer flink wat synths laat horen. Dat is eigenlijk voor het eerst sinds HEAL. Het maakt zijn meer dan solide rocksongs (en ballads) op het album toegankelijker, gepolijster, zonder dat je het gevoel hebt dat hij bewust mikt op een groot publiek. Net als bij The War on Drugs bouwt hij regelmatig sferen op die terugvoeren naar (Amerikaanse) atmosferische pop/rock van midden jaren tachtig. Neem opener Galacticana; het is meeslepende big radio music volgens het boekje. De effectieve gitaarsolo en de dramatiek van de marcherende drums aan het einde zijn de uitroeptekens. Easter, met een gastrol van James Iha (Smashing Pumpkins) laat ook een glanzend rocklandschap horen, inclusief piano, synths en akoestische gitaar.

Strand of Oaks weet vrijwel continu te boeien op In Heaven, zeker ook als hij gas terugneemt. Het over sterfelijkheid handelende Hurry is een sprankelende ballad met een groots, soms episch geluid en een weidse break. Showalter komt hierna ontnuchterend terug: ‘This world’s not meant for me…’. Horses At Night is wederom een onberispelijke ballad, deze keer akoestisch (aangevuld met synths en tweede stem). Het is een van de songs die een overleden dierbare benoemt: hier is het de laatste show van Jimi Hendrix (Duitsland, 6 september 1970) die Showalter aanhaalt. Ook het doorleefd gezongen Jimi & Stan haalt Hendrix aan. De andere hoofdrolspeler is de kat van Showalter, die stierf aan kanker. Somewhere In Chicago, de track met de meeste Americana trekken, is opgedragen aan de vorig jaar overleden singer-songwriter John Prine.

‘I’m just carbon fuelled by a conscience’, zingt Showalter op Carbon. Het is een song die er heerlijk inknalt. De bevlogenheid, de energie en de vioolpartij geven deze song Waterboys-achtige allure, een sfeer die goed past bij het muzikale karakter van In Heaven. Op Sister Saturn schakelen Showalter en band moeiteloos over naar jaren tachtig waverock die gekleurd wordt door priemende synths en funky passages.

Net als zovele rockalbums kent ook In Heaven een punt van rust, van bespiegeling. En net als op veel albums is dat een song waarop zang en piano centraal staan. Én een song die aan het einde van de plaat wordt opgevoerd. Op de gewijde sferen van Under Heaven overheerst het melodramatische. ‘You and me delusionally, we rise and fall’, zingt Showalter. Wellicht had een plek halverwege het album deze korte song beter gesierd.

Ondertussen is dan wel duidelijk geworden dat In Heaven weer veel oorstrelend en inspirerend materiaal bevat. Tim Showalter is en blijft een innemende persoonlijkheid die de Amerikaanse rock-erfenis met persoonlijke, doorleefde maar ook toegankelijke songs levend houdt. En dat alweer acht albums lang. In Heaven is binnen die discografie zeker een van de beste albums.

Strand of Oaks live:

10 feb. Antwerpen, De Roma
11 feb. Utrecht, TivoliVredenburg
12 feb. Maastricht, Muziekgieterij
13 feb. Den Haag, Paard
14 feb. Groningen, De Oosterpoort
15 feb. Zwolle, Hedon