Bij de recensie van Be A Better Me van George Ensle kwam een andere Texaan terug onder de aandacht. Stephen Doster, die de productie verzorgde was gitarist en bandleider van de vorig jaar overleden Nanci Griffith en figureerde bij de opnamesessies van vroeg werk van de onvolprezen songstress There’s A Light Beyond en Once In A Very Blue Moon. Nadien werkte hij samen met Jim Rooney en werd op zijn beurt een veelgevraagd producer en zijn songs vonden hun weg naar Maren Morris en Albert Cummings, Betty Soo en Carolyn Wonderland.

Recent komt Doster’s songwerk eveneens op solo-albums aan bod, na het uit ’96 daterende Rosebud volgen na een lange pauze Arizona en New Black Suits, Over The Red Sea is een intimistisch werkstuk geworden. De zang en akoestische gitaar van Doster krijgen in de Ear Studio’s ondersteunend percussiewerk van Chris Searles en de cello van Brian Standefer, muzikanten die op het debuut Rosebud te horen waren. Daarnaast is er de vibrafoon en piano van Jon Grossman. Zangeressen Seela, Andrea Magee en gitarist Rich Brotherton springen vocaal bij op de muzikale rondreis over de Oceaan.

Er wordt afgemeerd in de hoorn van Afrika  van London gaat het met  Beatlenesk klinkende Across The Divide op zwierige cello en huppelend snarenwerk richting van het Groene Eiland. The Singing Bus Driver eert de poëtische schoonheid van de Ierse folk en de hoop op vrede en samenhorigheid in een verscheurd land, weemoedige vrouwenstemmen zorgen voor de harmoniezang, op de achtergrond weerklinkt de penny whistle “Time is in motion it never stands still” zingt Doster in Anything Could Happen op rinkelende gitaartjes en orgeltje

Met A Better World belanden we in Virginia, een dromerige hoopvolle ballade waarin de sfeervolle cello de toon bepaalt. Het zijn zo’n ingetogen passages als Blue Heron en het zweverige melodieuze The Sweet Life die ons moeiteloos meeslepen op vibrafoon klanken. ‘’We’ll still have today, remember, no one can take that away’’, mijmert Doster terug aan de overkant van de Oceaan met in de verte een gedempt trompetje, het lijkt weggelopen uit het  balladerepertoire van McCartney.

Back Cat’s Stroll, een met melodieuze snarenpicking opgetrokken instrumental, vormt de afsluiter van dit fijne werkstukje, opgedragen aan Nanci Griffith en de eveneens betreurde Dr.John.