Er zijn een aantal muzikale momenten die je voor altijd bijblijven. Jaren geleden dEUS live in hun prille opstartperiode beleeft. Stef Kamil Carlens die als eerste het podium betreedt, en met waanzinnige basloops het publiek op een aangenaam introducerend voorspel trakteert. Vervolgens de manische gekte van een overrompelende sterk spelende band. Het gevoelige Moondog Jr volgt, waarbij al duidelijk is dat hij zich meer op het hierop volgend project Zita Swoon zal richten. Het verlies van zijn vertrek bij dEUS met de funkende dampende shows wegdansen, waarbij hij helemaal in zijn element is. Ik heb deze processen als terugkerend publiek aanschouwt. Nu ook voor Stef de jaren gaan tellen brengt hij onder eigen naam de opvolger van Stuck Inside The Status Quo uit. De wilde uitspattingen zijn in Making Sense of ∞ grotendeels verdwenen. Daarvoor in de plaats komt hij met een pure zelfreflecterende plaat, welke dichtbij de persoon Carlens staat.

Vreemd genoeg roept Stef Kamil herinneringen op die naar de dEUS periode memoreren waarbij hij uit het gezichtsveld verdwenen is. Met gemak is de plaat tussen het grimmige, dromerige van Pocket Revolution en het geflirt met donkere disco op het daarop volgende Vantage Point te plaatsen. Het meest verrassende is dat het vooral een gitaarplaat is. Broeierige jaren tachtig gekleurde akkoorden geven het geheel meer glans. Het suffe geneuzel waar grootheden zich schuldig aan maken, vermijdt hij. Indrukwekkend dat juist een fenomenaal bassist voor een totaal andere aanpak kiest, waarbij hij sterk buiten zijn comfortzone treedt. Hoe gewaagd is het om zijn kenmerkende baspartijen tot het minimum weg te cijferen. Er is genoeg ruimte voor een breed scala aan instrumenten. Zo stopt hij er effectief een saxofoon of hobo tussen, maar ook voor sprankelend improviserend pianogepingel is er een plek.

Dat deze bijna vijftiger de machtsstrijd tussen de psychedelische progrock, funky dance en de deprimerende postpunk schaduw heeft meegemaakt, hoor je duidelijk terug. Making Sense of ∞ is zo donker als het vluchtige nachtleven. Veel neonlichten in een verlaten desolate club. De kleurige zweverige new age hoes met een jeugdig ogende Carlens staat in contrast met de duistere volgroeide sound. Toch lukt het hem om genoeg warmte te verspreiden, nergens komt het koud of kil over.

Wat opvalt is dat zijn kenmerkende hoge stemgeluid nu een stuk trager en slepender voortbeweegt, tegen het spoken word aan. Het speelse krolsheid waarmee hij zich bijna in dierlijk capriolen openbaart is door een sterk zelfverzekerd volwassen aanpak vervangen. Smooth, zacht en mannelijk zijn nu de kernwoorden. Op het einde maakt hij dezelfde ommezwaai van pop naar meer sferische soundscapes. Hierbij is een grote rol voor de aangenaam zeurende bas weggelegd, welke fretloos zijn arbeid verricht. Het filmische karakter komt hier het sterkste naar boven.

De keuze om op het debuut oude reproducerende songs op te poetsen staat averechts tegenover dit coherent geheel. Stef Kamil Carlens heeft zich tot een voltooid componist ontwikkeld. Nadat hij eerst het kunstje om te dirigeren van Barman heeft afgekeken, en deze in zijn band toepast, zet hij nu weer een flinke stap voorwaarts. Making Sense of ∞ mag terecht op eigen naam bijgeschreven worden.