Helemaal aan de andere kant van de wereld, mag progressieve rock zich al geruime tijd verheugen op een aantal voortreffelijke bands die niet alleen zeer gedreven en bedreven zijn, ze maken ook nog eens zeer aansprekende albums. Of het nou gaat om Caligula’s Horse, het inmiddels opnieuw bij elkaar gekomen Unitopia, Haken of Southern Empire, onze antipoden weten hun weg te vinden in de progressieve sferen.

Southern Empire is toe aan hun derde studio album, Another World en moet met dat album ook nog eens laten horen dat ze goed voor de dag weten te komen na het vertrek van zanger Danny Lopresto. Die laatste heeft nog meegewerkt aan de voorbereiding van dit album en heeft ook op vriendschappelijke wijze afscheid genomen van de band.

De band knalt er met Reaching Out bepaald daadkrachtig in, met name met de drums van Brody Green, die smaakvol en expressief klinken als de rest van de band én ook nieuwe zanger Shaun Holton zich present melden. Hij klinkt zeer zelfverzekerd en als dit nummer zijn visitekaartje is, dan heeft hij zijn stempel meteen gezet op de sound van Southern Empire. Goed in het oor liggend en toch bepaald vol van tempowisselingen en met veel aandacht voor de ritmes in het nummer, waarbij Brody zich verzekerd weet van de uitstekende baspartijen van Jez Martin. De aftrap is veelbelovend met dit heerlijke nummer vol klasse samenzang, prima toetsenwerk van Sean Timms en de immer strakke gitaar van Cam Blokland.

Face The Dawn is een prachtig nummer over het beklimmen van El Capitan, de bergtop in Yosemite Park. Het nummer slingert zich een weg als ware het een route naar El Capitan door het park en, je kunt je voorstellen dat de zang van Shaun inderdaad verbeeldt wat de eerste indruk is van de bergtop als je er zomaar ineens voor staat. De zanglijnen geven je het gevoel van het aangaan van een uitdaging en brengen je naar het moment dat je er echt voor moet gaan. En of dat nu een letterlijke en sportieve uitdaging betreft, of anderszins, het gevoel weet de band zeker neer te zetten. Wat een fijne opbouw ook weer en voorzien van zeer goed gearrangeerd vioolspel van Steve Unruh.

Een jazzy tussenstuk met saxofoon volgt waarna de gitaar van Cam ons terugbrengt naar de basislijn van het nummer. Southern Empire hoeft niet per se te schakelen naar een steviger gitaarsound om het nummer boeiend te laten blijven. Fraaie toetsen en smaakvol gitaarwerk zijn naast de stem van Shaun en de uitstekende ritmesectie meer dan voldoende om de aandacht vast te houden. En zou er al het risico bestaan dat je afdwaalt in gedachten, dan is er opnieuw de viool van Steve Unruh. Zowel de gedachten achter de tekst, het gáán voor de beklimming, de confrontatie met de bergtop en het spiegelen naar vergelijkbare situaties in je leven, juist dus ook zonder de feitelijke fysieke kant als de muziek maken dit wel een erg, erg mooi nummer.

Hold On To Me laat horen dat Cam niet alleen goed is in het bespelen van de zes snaren, hier neemt hij de leadzang voor zijn rekening. Het nummer heeft misschien niet de meest diepgaande teksten die de band ooit aan het papier toevertrouwde maar Cam’s stem past geweldig. En, als je zo nodig er iets van wilt vinden, op het gebied van halfballades is deze alleszins zeer te waarderen. Stiekem is de samenzang erg mooi en muzikaal gezien zit het fijn in elkaar.

Leven op andere planeten is iets wat Sean Timms fascineert en dat hoor je terug in When You Return. Wat kan deze band toch veel met zijn stemmen en hoe heerlijk de funky klanken van de band hier! Je zou je maar zo niet verdiepen in de muziek van de band, dan mis je toch wel een flinke brok variatie die juist in de breedte van Another World besloten ligt. Of dat nu in dit nummer is, in Moving Through Tomorrow, dat heerlijk uit je speakers knalt én je laat horen dat Southern Empire ook heel erg in het hier en nu muziek maakt, in het niet minder dan epische bijna twintig minuten durende White Shadows (en hoe mooi is dat nummer!) of in het afsluitende Butterfly: de band is in zijn nummers bepaald afwisselend.

De rijkdom aan composities, de afwisseling in instrumentatie, de grote mate van instrumentbeheersing, de zeer fraaie stem van Shaun, de prima productie én de heerlijke flow van het album maken stiekem dat dit een van de progressieve pareltjes van afgelopen jaar was. Het is zo’n album dat je gerust tijd mag geven om te ontdekken én dat als het zich aan je ontvouwt, zich ook gewoonweg prachtig toont. Een knaller van een langspeler, dit Another World.