Wellicht is deze Canadese cultformatie niet bij iedereen bekend, maar ze zouden het wel moeten zijn. In 1992 werd het startsein gegeven en hun eerste EP, Paid To Suffer uit 94 zorgde onmiddellijk voor een underground status. Ken Bluke en bassist Frank Sergeant hebben een soort Spinal Tap ding met drummers, ze hebben er velen versleten en zijn zelfs een keer overgegaan tot een drumcomputer.

De band heeft in de afgelopen jaren releases van constante kwaliteit afgeleverd op labels zoals Man’s Ruin en de laatste jaren op Small Stone. De eigenzinnigheid komt niet alleen in de muziek naar voren (ongekend heavy,  lood en loodzware doom vintage rock), maar ook in het feit dat de band af en toe van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen.

Met Small Stone houden ze al lange tijd een relatie uit en Seismic is het nieuwe kindje (bruut artwork trouwens van Alexander Von Wieding)  Liefhebbers weten wat ze krijgen, de band wijkt gelukkig niet af van hun zelf gecreëerde spacy ultra heavy sound. 50 minuten lang heavy psychedelica verpakt in een monstersound. Wanneer Far From Fine in wordt gezet en Ken rochelt er de zinsnede Here We Go Again uit, weet je dat je mee gesleurd gaat worden in een moeras van godsgruwelijk lage en modderige riffs. Voor de tweede maal waagt de Sotis zich aan een Mountain song, ditmaal is Never In My Life aan de beurt (op een eerder album hebben ze Mississipi Queen gecoverd) en is het genieten geblazen. De bizar vervormde vocalen van Ken Bluke maakt de song grimmiger. De eindsprint, het instrumentale Space Jam klinkt als de Band Of Gypsies in Space. Maar er is meer trippend geweld, zoals het af en toe aan Hellhammer doen denkende Alone (luister naar de eerste riff en de vocalen!) of het alles vergruizende Guilt.

Sons Of Otis is niet voor mietjes, dat mag duidelijk zijn. Wie er van houdt om in een muur van loodzware riffs te hangen en meegezogen te worden naar de diepste krochten van muzikale duisternis, moet Seismic gelijk aanschaffen.