Het uit Chicago komende viertal Slow Pulp dompelt ons met debuutalbum Moveys in een heerlijk warm bad. Herfstachtige klanken met rustgevende gitaar en zalvende zang van Emily Massey openen New Horses. Mooie herfst dus, die met een zonnetje, een stevig maar vriendelijk windje en een mooi kleurenpalet van verschillende tinten rood en bruin je vriendelijk glimlachend aanmoedigt. Kopje koffie erbij, ergens zittend op een bankje in het park, terwijl je kijkt naar moeder eend met haar jongen.

Langzaamaan wordt het een beetje het weer voor de muziek die Slow Pulp maakt. Ergens tussen dreampop, shoegaze en slowcore. Die slowcore zit hem vooral in het lome tempo, dreampop op de zang en shoegaze op de gitaren, wanneer ze in een enkele track zoals Idaho (een ode aan de gelijknamige band? Een muzikale knipoog valt zeker te horen.) uit hun meer vriendelijk tokkelende winterslaap ontwaken. Duidelijk schatplichtig aan de 90’s, maar variatie is er gelukkig wel. De piano interlude van Whispers (in the outfield) komt als een verrassing, maar precies op het goede moment nadat we eerder eventjes de aandacht kwijt dreigen te raken. De strijkers in Falling Apart roepen een gevoel van tragedie en nostalgie op. Tot slot is er ook nog de altcountry met slide gitaar en harmonica in montana.

Toch bekruipt de luisteraar langzaam het gevoel dat Moveys een keurig gevarieerd “alternative 90’s greatest hits” album is geworden voor mensen die het oude werk niet in de kast hebben staan. Met inspiratie gehaald uit onder andere het meer zonnige werk van The Smashing Pumkins, de nostalgische herfstklanken van Ida en het al eerder aangehaalde Idaho. Dit doen ze dan ook nog eens zonder weerhaakjes en daar ligt het grootste probleem. Er zijn tegenwoordig bands genoeg die zijn inspiratie halen uit de jaren ’90 rock, maar zij voegen daar een eigen twist aan toe en vergeten bovendien niet zo af en toe het gaspedaal in te drukken of eens flink te experimenteren. Dat gebeurt hier niet en zo klinkt het album wel erg veilig en bovendien weinig eigenzinnig. Uiteindelijk is het prima muziek, maar we zijn Moveys waarschijnlijk weer snel vergeten.