Tijdens het wereldwijde isolement gebeuren verlegt echtpaar Stuart Braithwaite en Elisabeth Elektra de aandacht naar de sociale media om vergeten relaties te herzien en nieuw opgebouwde vriendschappen te onderhouden. Via de op internet gevolgde Tai Chi meditatie sessies komen ze met Matthew Rochford in contact. Deze gitarist legt zich helemaal op die Chinese gevechtsport toe, en schrijft hierover zelfs een aantal boekwerken. Binnen het netwerk van Matthew Rochford bevinden zich tevens Abrasive Trees collega’s drummer Ash Babb en cellist Ben Roberts en gemeenschappelijke vriend Nick Hudson. Ergens broedt die interesse voor het muzikale klimaat nog, en als dan via de nodige omwegen Evi Vine en Steven Hill zich bij het gezelschap voegen is Silver Moth een feit.

Silver Moth staat ver van het destructieve postrock geraamte van Mogwai verwijdert waarin katalysator Stuart Braithwaite zijn oorsprong heeft. Deze geroutineerde geweldenaren overstijgen zichzelf met het zeer geprezen As the Love Continues, en revengeren zich daarmee van de magere voorgaande periode en pakken de opgaande lijn van de eerste zes albums weer op. Natuurlijk speelt het mee dat ze amper de mogelijkheid krijgen om dit meesterwerk live tot uitvoering te brengen. Sterker nog, zonder de opgelegde corona isolatie heeft Silver Moth waarschijnlijk niet eens bestaansrecht. Nu geeft het een mooie positieve wending aan die nare achterliggende periode.

Deze veelzijdige muzikanten dragen allemaal een zak aan bagage met zich mee. Dit collectief benut elkaars krachten, waarbij de individuele rol binnen het geheel van minder belang is, maar waarbij juist die spannende opwekkende energielevel de dragende factor is. Met hun Schotse roots zonderen ze zich op het mystieke Isle of Lewis van de boze buitenwereld af. Geïnspireerd door de geheimen der oudheid, de donkere meren en het immense heuvellandschap, laten ze de muziek bijna vanzelf het overige werk verrichten. De opzet is op papier vrij complex, de uitwerking is een ander verhaal. De creatieve bronnen voeden elkaar en het hele schrijf en opname proces neemt maar een viertal dagen in beslag. De prachtige unieke ligging van de Black Bay studio op Great Bernera is zelfs zo bepalend, dat de albumtitel tot deze plek omgedoopt wordt.

Die betoverende omgeving sluit zich als een aard duistere cocon om de zes tracks heen. Daarbinnen wachten de sepiagekleurde nachtvlinders Evi Vine en Elisabeth Elektra hun momenten af, en openbaart de fragiel mijmerende Evi Vine gedaante zich als eerste aan de buitenwereld. Deze zenuwslopende persoonlijkheid bezit het vocale vermogen om een illustratieve tripgoth plaat te dragen. Silver Moth dropt haar hulpeloos in de Henry slangenkuil, waar ze een beschermend spinnenweb decor omgeven door kristalheldere doorzichtige gitaarcollages, dikke grijze treurpostpunk stapelwolken en een overdosis aan kwaadwillige noiserock om zich heen haakt. Hoe gevaarlijk is het om direct die waardevolle koninginnen blufkaart als angstige prooi kwetsbaar ondergeschikt aan het slopend vermorzelende mannengeweld uit te spelen. Dan heb je wel heel veel vertrouwen in je kunnen. Een indrukwekkende introductie van Black Bay, waar de schoonheid door de naderende vloedgolven overrompelend overspoeld wordt, om zich in alle rust van de negatieve doemgedachtes te zuiveren.

Gedurende het verdere Black Bay verloop groeien de twee zangeressen steeds dieper in hun rol. Het euforisch eeuwig verlichtende The Eternal bombast is een positief gestemde voorzet, waarbij juist lichtvoetig verzachtende sprookjesrock de boventoon voert en vriendelijke benaderende dreampop toespelingen je aangenaam verwelkomen. De natuurlijke elementen troeven elkander af, en ieder eist een bruikbaar stukje chauvinistisch speelveld op. Als een zelfverzekerde folky Moeder Aarde overstijgt Evi Vine zichzelf in Mother Tongue. Wispelturig gemeen onvoorspelbaar als de gemiddelde weersvoorspelling. Strijdbaar werpt Elisabeth Elektra de wakende schaduwmantel af, pakt haar moment als het ingetogen wereldgeweten en versterkt hierbij Evi Vine. Zo mooi hoe deze twee vrouwen verbaal zoveel respect bij de overige op scherp spelende stermuzikanten afdwingen.

De representatieve traditionele Gaelic Psalms memoreren naar die oeroude geschiedenis van Schotse Tolkienachtige geboortegronden, waar de verhalende mannenstem het aankomend schouwspel in alle ernst aankondigt. Het herstellende Hello Doom haalt zijn inspiratie uit het kortstondige pandemie verleden. Op gepaste wijze openbaart zich de vaderlandsliefde in een episch, ruim een kwartier lang durend staaltje aan krachtpatserij. Het opensplijtende Hello Doom is een sterk muzikaal stuk aan volharde trots, in spierballenrock, doedelzak echo’s en landschap vervlakkende veldslagen drones verpakt. Slachtvaardige oorlogsritmes luiden het serene hoopvolle Sedna uit, en zetten een dikke punt, zeg maar gerust uitroepteken achter het Silver Moth debuut. De overtuigende Black Bay postrock is een indrukwekkende verslaglegging van vier zeer productieve dagen. Stel je eens voor wat er gebeurt als dit gezelschap zich maar liefst een paar arbeidsmaanden van de buitenwereld afzondert en nog meer tijd in het eindproduct stopt. Stel je eens voor…