Die Tim dat is zanger-gitarist Tim Ielegems, die samen met harmonicaman Steven Troch, Fried Bourbon bestierde. De formatie behoorde destijds samen met Marc Tee’s en Big Dave’s Electric Kings, El Fish en The Seatsniffers tot de absolute top van de roots- en bluesscène in België, een lichtjes fantastische lichting die ook in het buitenland op erkenning kon rekenen. Onlangs scoorde Troch nog met Nice ‘n Greasy en nu is het de beurt aan Tim. Inderdaad een perfecte bijnaam, Shakedown. In tegenstelling tot zijn oude kompaan die zijn debuut in de VS opnam bleef Tim, samen met zijn uit Antwerpen afkomstige begeleiders in de buurt van de havenstad. In vier dagen blikte hij  samen met Bart Stone, Dennis Tubs en Boss zijn solodebuut in onder de hoede van de Franse bluescat Nico Duportal in de Sputnik Studio

De ondertussen goed ingespeelde begeleiders van The Rhythm Revue creëren, een strakke en tegelijk soepele ritmiek, een solide onderbouw waarop Tim zijn geïnspireerde gitaarescapades uitbouwt de scheurende sax van Stone complementeert het geheel. Met het How Long verzeilen we in een rokerige danstent ergens in de jaren stilletjes. In de swingende slipstream volgt de meezinger Red Hair waarin Tim de registers opentrekt en de saxman zich evenmin onbetuigd laat. De stompende titelsong waarbij je mikt naar de onderbuik en je moet geen verstokte hillbilly zijn om spontaan een danspasje te placeren en ongevraagd een toevallig in de buurt vertoevende, potentiële danspartner te overtuigen.

Bij de van de Canadees Donnie McCormick geleende dansvloerslijper Take Off Your Clothes, met een vibrerend magnatone intermezzo van producer Duportal, kan dat bovendien nog bijzonder leuk worden. Terug naar de broeierige jukejoint voor het vraag- en antwoordspel dat zich in het instrumentale Shakedown ontspint tussen sax en gitaar, met flitsende repliek van de fatbody gitaar. Wild Calypso Night komt in meer exotisch vaarwater, maracas en shakers van Jones Brands versterken de onweerstaanbare ritmiek.

Dat kan ook van het met tick-tack snarenspel en baritonsax gelardeerde Wiggle Wogle gezegd worden, een stamper die nadrukkelijk naar de vibe van The Seatsniffers lonkt. Feelin Good, vintage stuff  uit ’53 van Jr. Parker en afkomstig uit de Suncatalogus komt twee keer aan bod. Een meer gestroomlijnde radio edit en een afsluitende rauwe kingsize versie. Een boogiestamper die tijdens de concerten ongetwijfeld wilde taferelen genereert.