Swingende raggamuffin gemixt met alle denkbare Latijnse muzieksauzen, dat is het overduidelijke handelsmerk van Bruno Garcia, beter bekend als Sergent Garcia. In 1999 brak deze hij definitief door met het spannend klinkende album Un Poquito Quema’o. Sindsdien blijkt zijn reis-en levenslustige instelling de basis voor zijn immer verbredende visie op Latijns Amerikaanse muziek. De albumtitel Sin Fronteras (Zonder Grenzen) uit 2001, geeft het muziek-motto van Sergent Garcia het meest duidelijk weer. Op zijn vierde album La Semilla Escondida (2003) reist Sergent Garcia naar Jamaica en Cuba om zijn muzikale grenzen te verleggen en op zijn laatste album Mascaras uit 2006 staat Mexico centraal.

En ook voor Una Y Otra Vez liet Garcia zich weer inspireren door de  Zuid-Amerikaanse muziekbeleving. Ditmaal is het vooral Colombia, waar extra aandacht naar uitging. Hij werkte aan het album in Parijs, Valencia, Santiago De  Cuba en Bogotá, waar hij samenwerkte met enkele muzikanten van La-33 en Bomba Estéreo en Sidestepper.

Vanaf de eerste zomerse klanken van titelnummer Una Y Otra Vez voel je dat meteen dat de muziek van Sergent Garcia nog niets aan zeggingskracht en overtuiging heeft ingeboet. Dat wordt meteen volop bevestigd door het speelse Yo So Salsamuffin en vooral door de energieke party-tracks Chacun Son Combat en El Baile Del Diablo. Op Ojos Inocentes horen we balkan/reaggae met hiphopbeats in de stijl die we kennen van het Cubaanse trio Orishas. Mi Son Mi Friend staat bol van de heerlijk dampende cumbiamuffin. De echte reggae wordt gezocht (en gevonden) op Même Si, er is loom groovende hip hop, Franse stijl, op To Mi To Mi, cumbia op Colombiaanse leest gestoeld in Vasito De Agua en ongecompliceerde feest-ska in Acho Bai Bai. Dat Sergent Garcia zich een keer vergaloppeerd aan een mindere track (En Mi Mochila) en de niet-bij-hem-passende rust zoekt in een bolero (Bolero Nuevo), is hem vergeven. Heerlijk zomers klinkend lente-album!

Bekijk hieronder de fraaie album-introductie-video van Una Y Otra Vez: