We zagen hem al eerder aan het werk, Selwyn Birchwood, in ieder geval tijdens de achttiende editie van het Gevarenwinkelfestival in België. Hij wordt gezien als een van de groten in de nieuwe lichting blues muzikanten. En Exorcist onderstreept die gedachte helemaal. Selwyn heeft een wat rauwere, warme stem, klinkt alsof hij de nodige ellende achter de rug heeft, het gruizige van zijn stem onderstreept dat. Op dit album, zijn vierde inmiddels op het Alligator label, heeft hij een fijne selectie aan eigen nummers, dertien in totaal, bij elkaar gebracht.

De variëteit van de nummers, het spel van saxofonist Regi Oliver, de heerlijke bas van Donald ‘Huff’ Garner, de drums en percussie van Byron ‘Bizzy’ Garner, de toetsen (Hammond, Wurlitzer en Rhodes) van Ed Krout en de ontzettend fraaie achtergrondzang van Charlyce Simmons, Vanessa Hawkins en Eric Green en het spel van Selwyn maken op zich al dat het album ontzettend sterk klinkt. En op ILa-View en Call Me What You Want, twee heel relaxte nummers spelen bovendien Josh Miller op gitaar mee, Andrew Gohman op contrabas, Jim McKaba op piano en worden de drums bespeeld door Jon Buck.

Het is daarbij bovendien uitstekend geproduceerd, waarbij je echt het idee krijgt dat er praktisch een hele blazerssectie aan het werk is, in plaats van een saxofonist met meerdere partijen in de mix gebracht. Dat productiewerk was in handen van Tom Harbridge. Het is vooral ook die diversiteit in nummers, met zowel funky, bluesrock, soul, poppy en jazzy invloeden, die al maakt dat het album zeer aansprekend is. Er is een wereld van verschil tussen opener Done Cryin’ en de tweede track Florida Man en ook Horns Below Her Halo, ja zeker, alle drie duidelijk blues als basis, maar geen dertien in een dozijn. Selwyn noemt zijn muziek ook ‘Electric Swamp Funkin’ Blues’ en als je dan toch zijn muziek per se wil categoriseren, dan is deze eclectische verzamelnaam misschien nog wel het meest treffend. Beter nog, laat het hele idee van categoriseren weg én luister vooral naar de hele muziek die je hier op Exorcist kunt beluisteren. Het zijn dertien nummers waarin Selwyn erin slaagt de bron van de blues te vangen en die samen te laten gaan met hedendaagse invloeden.

Het is een album dat zich ook niet zozeer laat duiden in hoogtepunten en mindere nummers; de nummers zijn alle gewoon prima te noemen. Zoek het daar dan ook vooral niet in. Het is even zeer genieten van het moderne titelnummer als van het heerlijke en al eerder genoemde ILa-View. 

Ja, misschien kun je het album wel zien als een staalkaart van wat Selwyn anno 2023 allemaal weet neer te zetten met blues als basis. De nummers hebben alle een eigen karakter en het is vooral een genot om op deze reis door Selwyn’s blues mee te reizen. Het is ook een reis waar je niet zomaar genoeg van krijgt. Of Selwyn nu (elektrische) lapsteel speelt of zijn elektrische gitaar speelt, het is een cinematografische trektocht door de wereld van de hedendaagse blues én dan ook nog eens met die fijne solo’s van Selwyn gelardeerd die er vooral voor zorgt dat je na beluistering je eigen blues wel vergeten bent. Kort en goed, een zeer inspirerend en gedreven blues album.