Mijn mooiste dierbare muziekherinneringen worden in de festivalzomer van 1991 vastgelegd. Gitaarbands overspoelen de door bier gevoede weides. Pearl Jam bouwt de jams rond Free grooves op en eert grootheid Neil Young. The Black Crowes staan bij hun The Faces idolen stil. Lenny Kravitz nodigt Slash in de studio uit, die zich van zijn funkende crossoverkant laat horen. The Jayhawks laten ons de Gram Parsons countryrock dagen herbeleven en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. De concerten waren er voor de muziekliefhebbers, een enkel podium was genoeg om je een mooie dag te bezorgen. Vervolgens draait het om de happening, de totaalbelevenis met het hele kermis er omheen. Nou, voor die totaalbelevenis ga ik niet naar een optreden toe. Concerten zijn tegenwoordig nog maar bijzaak, het is zeer spijtig dat dit de kern verdringt.

Een band als Scott Hepple and the Sun Band heeft het dus wel goed begrepen. Deze uit Newcastle afkomstige psychedelische rockers halen de inspiratie uit de jaren zeventig blues, folk, rock en country. Ze klinken net zo Amerikaans als hun The Rolling Stones, Wishbone Ash en Black Sabbath landgenoten die zich vanaf deze vruchtbare periode steeds meer op de Verenigde Staten gaan richten. Droomdebuut Ashes to Wildflowers verschijnt echter een paar maanden te laat. De festivalzomer ligt reeds achter ons, waardoor Scott Hepple and the Sun Band de komende tijd in het clubcircuit mag warmdraaien om volgend jaar wel die festivalweides te betreden. Een beter voorbeeld voor een hedendaagse festivalband kan ik op dit moment niet noemen. Scott Hepple and the Sun Band ademt dus die zomer van 1991 uit. Lekker luieren in het gras, nieuwsgierig opveren om ademloos dit gevoel te herbeleven en met de terugweg in de trein vol lof over deze veelbelovende band discussiëren en napraten.

Scott Hepple is een hedendaagse langharige hippie. Voor zijn kledingstijl schaamt zelfs een hedendaagse secondhandstore zich en zal deze het aanbod minachtend afwijzen. Het past echter wel helemaal binnen de ideologie, de visie van de niet altijd glaszuiver zingende frontman. Duncan Lloyd en Carl Saff van Maximo Park stoffen oud opnameapparatuur af om dat identieke geluid te creëren. Geen haastklus dus, waarin ze de nodige werkuren stoppen. Verder vervullen bassist Stevie Ziolowski, drummer Tom Waterworth, pianist Charlie Isaac en achtergrondzangeressen Sophie Keith en Jennifer MacDermot een grote rol als The Sun Band in het geheel, maar het is vooral het project van het geestdriftige boegbeeld Scott Hepple, het is namelijk zijn kindje.

Scott Hepple speelt ook het merendeel van de gitaarpartijen in. Die heerlijke warme uitlopen introduceren het lome hypnotiserende bewierookte Letting Go, een fraai psychedelisch klankentapijt over het loslaten van het leven om in een volgende dimensie te belanden. Hij gelooft in reïncarnatie, de dood is slechts een voortzetting van het bestaan. De door drugswalmen gevoede sound verheerlijkt dit beeld, en het sluit allemaal perfect op dat tijdsbeeld aan. Die genuanceerde doodswens legt er een luguber eng donker sfeertje overheen. De gespeelde vrolijkheid overstijgt de angstige ondertoon van de song. Hoeveel idolen die experimenteren met de levensgrenzen zijn hem al voorgegaan. Letting Go is lo-fi rommelig, maar wel van een hoog niveau lo-fi rommelig.

Levensmoe? Zeker niet! De mondharmonica blaast genoeg verse ademlucht in het bezielde Warm Night. Een stevige bluesrocker welke mij nog meer naar die zomerfestivals laat verlangen. In zijn gemeende enthousiasme overschreeuwt Scott Hepple de backing vocals, maar dat geeft niks, ik word hier zo blij van. Er is zelfs ruimte voor een ouderwetse Nobody Else (Is Gonna Do It For You) boogiewoogie swing, uiteindelijk moet je zelf het feestje bouwen. De afgeknepen folky kopstem is het vreemde lelijke eendje binnen de stoere historische Caligula heldentocht. Toch kan de semi akoestische gitaartrack het prima hebben en stoort het eigenlijk voor geen moment. Leisure Cruise heeft daarentegen een zware droge hardrockbasis, stiekem kan ik hier hoofdschuddend net wat meer van genieten.

De ritmische sjamaan Spirit Animal tribal trancedans met luie slide gitaarakkoorden maakt je klaar voor de overtocht naar het folky singer-songwriter Hair of the Dog werkstuk waar die voortreffelijke geblazen mondharmonica passages weer aanwezig zijn. A change is gonna come, nou we zijn wel aan een grootschalige verandering in het droge kale muziekklimaat toe. Een oase aan rust, maar je voelt dat er iets broeierigs gaande is. Zijn we nog niet genoeg verwend? Blijkbaar niet! Het zwaar psychedelische Wildfires verjaagd de goed gehumeurde kampvuur vertellingen naar de achtergrond en legt er een gevaarlijk avontuurlijk wolkendek overheen. Wildfires is sluimerend verstikkend, een tikkeltje gemeen, maar weer een verademing. Ergens in de verte neemt een rockende gitaarsolo het over om het vervolgens harmonieus geniaal af te ronden. Met een big bang groots eindigen.

Scott Hepple begrijpt dus heel goed hoe het allemaal werkt. Chosen is een meer dan waardige afsluiter. Tom Waterworth gaat voor de laatste keer achter zijn drumstel helemaal los, een toegift, een bedankje, daarna is het klaar. Ashes to Wildflowers is een neopsychedelische rockopera, welke zijn oorsprong in de retro jaren zeventig heeft, maar die deze naar de bevlogen nineties transporteert. Ook dat tijdperk ligt ondertussen allang achter ons. Het roept in ieder geval een gezond nostalgisch gevoel van verlangen op. Het verlangen naar ouderwetse festivalzomers.