Het zijn nu allemaal 50-plussers en leiden de meesten nu een rustiger leven of zijn ze nu met totaal andere dingen bezig. Maar in de mid-80’s waren het jonge wilden, die bezig waren om zwart Amerika een krachtig, eigen gezicht te geven. Middels hiphop. Het waren spannende tijden toen.

Het was de tijd van de eerste albums van Just Ice, T La Rock, Mantronix, Public Enemy, LL Cool J, Boogie Down Productions en Schoolly D. Stuk voor stuk waren hun debuutalbums boeiende luisterervaringen, waarop muziek was te vinden die nog niet eerder in die vorm werd gemaakt. Was rap aan het begin van de 80’s vooral gebaseerd op een live backing vol disco- en funkritmes, hiphop maakte gretig gebruik van de toen ultramoderne electronica, zoals die al te horen was in de electrofunk van acts als Freeez, Jonzun Crew, Afrika Bambaataa en de produkties van lui als Arthur Baker, John Robie en Jellybean. En opeens waren daar de geluiden van Mantronix en Rick Rubin, die met nog smerigere beats en sounds de bijtende raps ondersteunden. Een compleet nieuw geluid leek te zijn geboren. En waar nog allerlei innovaties mogelijk waren. Grenzen waren er niet, alles kon. Omdat deze nieuwe generatie producers, rappers, engineers en andere techneuten voor een andere, op gezette tijden behoorlijk experimentele, manier van muziekmaken kozen.

Veel nu legendarische debuutalbums verschenen bij bosjes. Zoals het titelloze album van Schoolly D, een rapper uit Philadelphia. De raps van de als Jesse B, Weaver geboren b-boy handelden over de ellende in de ghetto en was de muziek van zijn DJ Code Money vooral filthy & dirty: harde, kale beats en vlijmscherpe scratches en meer was er niet nodig om de boodschap van Schoolly D kracht bij te zetten. Toen dat album in 1985 verscheen was nog niet iedereen klaar voor deze hiphopsensatie, want het geluid was too black & too underground. Te donker voor de dansvloer en te hardcore voor de gemiddelde danceliefhebber. Schoolly D’s stijl werd in de 90’s verder uitgewerkt en werd toen gangstarap genoemd. De hele NWA-posse heeft dan ook nauwelijks bestaansrecht zonder het voorwerk dat Schoolly D heeft verricht en wordt Weaver dan ook algemeen gezien als de eerste echte gangsterrapper.

Schoolly D was vooral in de wereld van de b-boys een musthave en waren de verwachtingen hoog gespannen toen de opvolger Saturday Night The Album verscheen. Het titelnummer dat als voorbode verscheen op het nieuwe album, werd goed opgepakt. Opnieuw een vette track en was Saturday Night representatief voor het album dat niet lang na de singlerelease verscheen. Het grote verschil met het debuutalbum was dat Saturday Night The Album een vollere produktie was en de groei die Schoolly D als rapper heeft doorgemaakt. Het was de big city beat en Saturday Night The Album was ook artistiek dik in orde: nog steeds de rake cuts van Code Money, inventief samplegebruik, staccato beats en natuurlijk de rhymes van Schoolly. Het zal er allemaal weer maximaal in.

De titeltrack was al bekend, maar ook het zeurderige, maar het ijzersterke hole-in-yer-head We Get Ill, het uit de VPRO-documentaire Big Fun In The Big Town (dé rapdocu uit de 80’s) bekende Do It Do It, het ultrastrakke Dedication To All B-Boys, de tweede single Parkside 5-2 en de als b-boy-anthem uitgegroeide geluidscollage It’s Krack zijn stuk voor stuk nummers die zowel toen als nu nog steeds staan als een huis. Moeilijk voor te stellen dat dit dertig jaar geleden gebouwd werd.

Saturday Night The Album werd al eens eerder opnieuw uitgebracht, maar was toen enkel verkrijgbaar via de USA-import. Nu via UK-kanalen iets gemakkelijker te bemachtigen en wordt dit stuk hiphopgeschiedenis weer bereikbaar voor mensen die op zoek zijn naar de legacy van de hiphop. Opgepimpt met bonustracks en een lekker klinkende remastering is Saturday Night The Album een monumentale verzameling tracks uit een tijd dat hiphop nog niet echt door iedereen begrepen werd. Zwaar aanbevolen dus.