Levensvragen, vrijwel iedereen loopt er tegen aan of ze de juiste keuzes maken. Sarah Mary Chadwick zoekt op de Please Daddy plaat haar antwoorden in haar moeilijke stroeve relatie met haar vader. Ergens ligt de oorsprong van haar depressies, haar zwaarmoedige karakter welke zo’n schat aan persoonlijk leed oplevert. Die opgekropte woede vind de weg naar haar schrijverspen. Als deze haar niet het gewenste resultaat bezorgen legt ze de schuldvraag bij een hogere kracht. God biedt haar troost, maar stiekem is ze zichzelf zeker wel bewust dat die voor haar nog onbereikbaarder is. God is echter niet meer dan een surrogaat ouder. Het is een vorm van therapeutische ontroering welke haar verder in het bestaan brengt. De tracks bieden troost aan de zoekende onder ons, de hulpeloze dromers, de trauma slachtoffers. Juist door dat gebruik van de nodige zelfspot zet ze zichzelf zo sterk en zo zelfverzekerd neer.

Sarah Mary Chadwick speelt net als Amanda Palmer van The Dresden Dolls met dat theatrale cabareteske door er een piano rockopera beladenheid overheen te leggen. Maar misschien is ze nog meer met het destructieve white soul Afghan Whigs boegbeeld Greg Dulli te vergelijken, die in het geleefde verleden zijn leven ernstig verkloot heeft. Door haar autobiografische zielenpijn te delen voelen de nummers als sentimentele tranentrekkers aan. Het is de kunst om niet in dat kitscherige levenslied vaarwater kopje onder te gaan. De emoties zijn puur. Sarah Mary Chadwick zoekt dat manische verlangen van stabiliteit op, smeekt erom, barst in tranen uit en vergeet hierbij dat wij als stille getuige met een brok in de keel haar ellende volgen. Natuurlijk verdrink je dan het verdriet met liters alcohol, waardoor je nog labieler in het leven staat. Natuurlijk draai je langzaam helemaal door, en verlang je naar eeuwige rust. Natuurlijk zit je als een kluizenaar in je eigen lichaam gevangen, te bang om deze aan de buitenwereld te tonen. De nachten duren te lang en eisen de kostbare te bestede uren op, waardoor je overdag als een wrak amper vooruit te branden bent.

Wat treft ze het toch met Hank Clifton-Williamson, die met zijn goedwillige fluitpartijen steun en berusting geeft. Is hij dan die gemiste vaderfiguur of enkel een onbekende passant die zijn schouder aanbiedt om op uit te huilen. Het is in ieder geval deze interactie welke Messages to God zo adembenemend mooi inkleurt. De aangever, de voorzetter en de smaakmaker. Het blijft jammer dat we de twee jaar geleden verschenen Me and Ennui Are Friends, Baby scheidingsplaat niet opgepakt hebben. Vergeten, of gewoon niet opgemerkt, het blijft een open hiaat. Eigenlijk verdient elke Sarah Mary Chadwick release deze aandacht, maar goed, soms loopt het dus anders. Ondertussen stapelen frustraties zich op, privé zakt ze dus alleen maar verder weg. Messages to God is geen hulplijn plaat, Sarah Mary Chadwick is ervaringsdeskundige geen psycholoog, daarvoor zijn andere geschikte instanties beschikbaar. Na haar serieuze zelfmoordpoging zijn dit slechts voorzichtige kleine stapjes vooruit, opnieuw met vallen en opstaan leren lopen. Haar kenmerkende ironie is nu bittere ernst. Looked Just Like Jesus is een grote grap, een klucht zonder einde die deze angst nergens verzacht.

In I Felt Things in New Zealand ontvlucht ze zelf het ouderlijk huis. Deze veilige zekerheid biedt haar juist net niet die gehoopte veilige zekerheid, Shitty Town demonen wenken haar vriendelijk dieper de afgrond in. Soms moet je accepteren dat niet iedereen te helpen is. Don’t Tell Me I’m a Good Friend is daar een treurige verslaglegging van. Sarah Mary Chadwick is dwingend smekend terwijl op de achtergrond de pianotoetsen als dorren levenloze blaadjes neervallen. Dat een dierbare vriend in de laatste uitzichtloze herfst van zijn leven verkeerd is een triest gegeven. Jouw liefde kan hem helaas niet redden. Drinken om te vergeten, eerst geniepig in het weekend, vervolgens schaamteloos door de week. Een problematische Drinkin’ on a Tuesday alcoholist. Drank is met een slopende liefdespartner een beetje vreemdgaan. Proost, het onvermijdelijke Only Bad Memories Last sentiment, en we vieren dit door nog een fles open te trekken. Er is niemand die het haar kwalijk neemt, niemand die haar hierin afremt, omdat er simpelweg niemand is. De eenzame drinker, de intense liedjesschrijver, de gekwetste minnares. Messages to God is een mineurstemmige plaat, gevoed door boosheid en onmacht. En toch verzacht de piano het leed, soms huppelt deze zelfs glimlachend door een song heen.