De naam van haar backingband verwijst naar het Diepe Zuiden en bij een eerste onbevangen luistersessie dwalen onze gedachten af naar Memphis. De thuishaven van zangeres Samantha Martin situeert zich meer noordelijk, ze belandde zo’n vijftien jaar geleden vanuit  in Toronto. In die Canadese stad zocht ze haar weg, aanvankelijk met twee gitaristen en een vocaal duo. Op het twee jaar geleden uitgebrachte Run To Me adapteerde Martin de gospel- en soulroots op met een ritmesectie en blazerssectie uitgebreide backingband, met dat tienkoppige gezelschap zette ze vorig jaar Moulin Blues op stelten.

De nieuwe, met een grondig vertimmerd Delta Sugar gelanceerd, bevat nagenoeg uitsluitend eigen werk of in samenwerkend verband, meestal met vaste gitarist Curtis Chaffey. Producer Darcy Yates krijgt versterking van Renan Yildizdogan die daarnaast voor aanvullende instrumentatie zorgt. Het door farfisa orgel en strakke blazers gedomineerde One Heartbreak  vermeldt hem als co-auteur De  ongemeen krachtige stem van Martin blijft onmiskenbaar de attractiepool, de wisselwerking met een dames duo verloopt daarbij optimaal.

Een strak, stampend Don’t Have To Be tolt net niet uit de bocht. De enige cover, het van Dylan geleende Meet Me In The Morning wordt grondig door de mangel gehaald en naar opzwepende, op  karakteristieke Meters leest geschoeide funk getransformeerd.

Pass Me By, refereert naar het in de jaren zestig immens populaire girlgroup genre. Met Sacrifice belanden we helemaal in de sfeer van New York City, waar destijds Phil Spector met zijn door een wall of sound omringde iconische meidengroepen regeerde.

Een soulgetinte pop sound klinkt eveneens sterk door in de doowopper All That I Am en in het met Paul Reddick gecomponeerde So I Always Know gecombineerd met gospelinvloeden. Die komen op het voorplan in doorleefd balladewerk in een knap  opgebouwd I’ve Got a Feeling met een glansrol voor orgel en koorwerk terwijl Better Have Never naar rauwe onversneden southernsoul lonkt.