Liedjes schrijven is net als schilderen een aangeleerde kunstvorm, waar je de basisbeginselen voor moet beheersen en feeling voor moet hebben, anders kan je er beter niet aan beginnen. Neem als fundament bijvoorbeeld een kaal natuurlandschap. Door penseelverfijning ademen zuurstofrijke blaadjes door de voedselrijke nerven. Subtiel krijgen verlegen wezentjes een plekje tussen de bosrijke omgeving, en avondrode verf mengt zich met nachtduister blauw. Op papier is het allemaal zo eenvoudig, het gaat uiteindelijk om die perfecte driedimensionale droomweergave. De werkwijze van Sam Burton is exact hetzelfde. De ontplooiende tracks werven in de rondzwervende expedities door het landelijke noorden van Californië een naam, de betekenis krijgt pas vorm als de korte verhaaltjes een eigen identiteit scheppen en zich in de luisteraar nestelen. Een langdurig ontdekkingsproces welke in het geval van de ingetogen zanger tot sobere folk juweeltjes leidt.

De songs moeten vervolgens rijpen, waarna deze in dat prille stadium naar de studio van producent Jonathan Wilson meegenomen worden. Daar ondergaan ze een oppoetsbeurt en worden ze in retro jaren zeventig strijkersarrangementen gebalsemd. Een bewuste keuze van verhalenverteller Sam Burton die net zo emotioneel breekbaar en goed bij stem als zijn vrouwelijke evenbeeld Angel Olsen is, en waarvan Jonathan Wilson al eerder Big Time onder handen neemt. De melancholische Dear Departed tragiek vangt dat country verlangen van thuiskomen in het bevrijdende rugzaktoerisme gevoel. De collectieve saamhorigheid van de gelovige Mormonengemeenschap in Utah zorgt voor voldoende inspiratie om een doorstart te maken. Dear Departed is de voortreffelijke opvolger van het I Can Go Without You heimweedebuut.

Thematisch kiest Sam Burton niet voor de lichtste variant. Scheidingsplaat Dear Departed is het definitief troostende afscheidswoord voor een uit het zicht geraakte naaste, maar wel met die gerespecteerde weloverwogen liefdesverklaring. Een vaarwel, een laatste groet naar de oude Sam Burton die zijn onbevangen eeuwige jeugdigheid voor treurende zelfverzekerdheid verruilt. Een transformatie welke gemoeid gaat met de nodige geestelijke groeipijnen, rouwend zelfbeklag maar ook sociaal verdriet. Eigenlijk staat het schemerige evenmens simpelweg voor zijn vervagende schaduw, een duistere schim op de muur. Het vastgelegde testament in een tiental intieme schetsmomenten. Zijn leven is een grote onoverzichtelijke puinzooi zonder permanente verblijfplaats, zonder relatie stabiliteit en zonder contractuele zekerheden met alleen maar die nostalgische Empty Handed leegte als enige anker vaste reddingsboei.

Dan is die eerste treffende glasscherpe breekbare I Kiss Your Face Goodbye zin uit Pale Blue Night tot een lichte vorm van zelfhaat en zelfreflectie te herleiden. Verbitterende walging, een aversie tegen maatschappelijke onheilsmomenten verpakt in honingmierzoetigheid. Pale Blue Night folk triphop, als de eenzame stilte invalt, sta je er helemaal alleen voor. Sam Burton kiest juist om vanuit de duisternis naar het licht te werken en legt de illustratieve nachtclub piano en sierlijke straatviolen hierbij zeker geen spreekverbod op. In het door koortjes ondersteunende I Don’t Blame You trekt hij nogmaals stilletjes het boetekleed aan en betrekt die schuld der mislukkingen volledig tot zichzelf. Bijzonder dat hij juist in die tekstuele gevoelloosheid zoveel diepte legt. Met het My Love sentiment zet Sam Burton het egocentrisme op een zijspoor, door eerst liefde te geven, om deze vervolgens opnieuw te ontvangen.

Het luchtig gedirigeerde Long Way Around en de heimelijke Coming Down on Me liefdesverlangen werken zich vanuit het diepe dal langzaam ophoog. Vallen en opstaan, en nog dieper terugvallen. Het vergevingsgezinde Maria roept tot genade en begrip op. Langzaamaan worden de opklimmende treden minder zwaar, minder hoog. Herpakken in het prachtig melancholische vormgegeven I Go to Sleep. Moe, kapot gestreden. Verdiende rust en de volgende ochtend vervolgstappen zetten. En dan kom je op het punt dat je in het relativerende Looking Back Again durft terug te kijken. Het is allemaal zo cliché, zo waar, zo puur. De voorzichtig ingezette A Place to Stay seventies countryrock als eindbestemming van de reis. Het is allemaal zo vanzelfsprekend als een feel good woensdagavond film. Typisch Amerikaans, Sam Burton is dan ook zo’n typische Amerikaanse volksheld. Dear Departed biedt steun, begrip en vertrouwen.