Soms lopen avonden anders als gepland, ga je met goed bedoelde verwachtingen een bandje live bekijken en valt het uiteindelijk toch wat tegen. De indiepoppers van Sad Boys Club is al een paar jaar in Groot Brittannië een aardige hype en moeten het nu daadwerkelijk waarmaken. De naam is overduidelijk van Boys Don’t Cry van The Cure afgeleid, en Jacob Wheldon heeft ook nog eens exact dezelfde manier van zingen als Robert Smith. En dan maak je het jezelf behoorlijk lastig, dit stigma is een zwaar meedragende last.

De schreeuwerige naar voor geschoven kopstem Lumoflove pianoballad eenzaamheidssentiment laat een meer toegankelijk geluid horen. Jacob Wheldon kijkt in het Nijmeegse Merleyn wat onwennig bangelijk de zaal in, gebruikt telkens dezelfde quasi nonchalante danspasjes, en wil hij mij maar niet bereiken. Toch bezit hij wel genoeg charisma, maar buit dit nog niet volledig uit. Zijn uitstraling heeft iets indringends, een kracht die Jaz Coleman van Killing Joke ook bezit. Bijzonder eigenlijk, een artiest in wording. Achteraf gezien is het geen verkeerde avond en maal je een beetje na. Als dan een paar weken later op 5 mei daadwerkelijk het bevrijdende Lullabies from the Lightning Tree verschijnt, ben ik gezond nieuwsgierig naar het eindresultaat. Sad Boys Club maakt dus postpunk met een zwart emocore randje. Er volgt een eerste luisterbeurt, dan een tweede, een derde…

Het dreigende Peak is een voortzetting van die schijn therapeutische momenten, dat Jacob Wheldon op het podium in zijn angstzweet dreigt te verdrinken. Peak heeft de nodige tekstuele verwijzingen naar de starende A Forest blik van het onbekende maar dan met Arctic Monkeys nuchterheid. Peak is de ontbrekende sleutelsong confrontatie tijdens die bewuste concertavond, de perfecte opener. Hebben ze het afgewogen, en kiezen ze op het laatste moment ervoor om deze alsnog te schrappen. Peak intrigeert, en ondanks dat het niet bijster origineel is, delen ze hiermee nou juist wel die gemiste kopstoot uit. Peak benadrukt die twijfel om innerlijke demonen met de zaal te delen. Driedimensionale toneelkoorts, ongeloofwaardig gespeeld of gemeend oprecht?

Het springerige aanstekelijke Delicious is een stevige overwinnende voortzetting waarbij alle aarzeling verdwenen is. Zo hitgevoelig als maar zijn kan. Sad Boys Club bekent geen kleur, ze filteren alleen de grijsheid uit de singlekandidaten. De treurdonkere The Cracking Song postpunk duikt weer die aarde duistere diepte in, en wat zetten ze dan weer een uitdagende overtuigende performance neer. Hebben ze deze die bewuste avond gespeeld? Wat denk je zelf? Een gemiste kans. Op het lawaaierige To Heal Without a Scar (Is a Waste of a Good Wound) leeft drummer Tom MacColl zich volledig uit. Soms moet je jezelf pijnigen om te beseffen dat je nog leeft. Triest, maar hier zit weldegelijk een treffende kern van waarheid in. De maatschappelijke leegte vult zich sneller dan verwacht, de bodemloze spreekwoordelijke emmer raakt door de ingehouden emoties overvol, en bereikt het explosieve breekpunt. Jacob Wheldon als nerveuze stalker van het hoopvolle leven, tot waanzin gedreven.

De Coffee Shop punk ongein scoort mij iets te gemakkelijk en parodieert de college rock van Weezer en Nada Surf. Normaal kan ik dat prima hebben, maar bij een band die zich al een aantal jaren als een The Cure kopie presenteert, ligt dit gevoeliger. Beseffen ze zelf wel dat het serieus bedoelde Something Else in diezelfde highschool vijver vist? Het volwassen gesettelde 2bites2it sluit de afgelopen periode af, maar komt ondanks de hemelse dreampop synths wat gezapig over. De country zit prachtig in Cemetery Song verwerkt. Hoe bijzonder is het dat op het moment van het eeuwige afscheid, zonnestralen goedkeurend instemmen. Het definitieve einde is tevens een vernieuwde doorstart. Het is tevens weer een nummer die ze in Merleyn vergeten om op de setlist te zetten. Is de afsluitende (You’re) All I Wanna Ever Do rocker een uit de hand gelopen grap, of moeten we deze toch serieus nemen? Het kost Sad Boys Club net teveel moeite om zich als zelfverzekerde band te presenteren. In die afronding slaan ze de plank behoorlijk mis, verder is Lullabies from the Lightning Tree stiekem best een leuke plaat.