Het was haast onvermijdelijk dat Ruth Moody in de muziekwereld zou belanden. Ze groeit op in vanuit Australië naar Canada uitgeweken gezin, moeder is muzikante en vader leraar Engels. Op de boerderij in Winnipeg Manitoba weerklinken de  harmonische gezangen van Ruth, haar oudere broer en zus en haar jonge zusje. In tegensteling  tot die familieleden duurt het een tijdje voor ze een snareninstrument aanraakt. De focus ligt op haar mooie sopraan zang die bijgeschaafd wordt in  een klassieke opleiding. Nadien komen daar universitaire studies Engelse en Franse literatuur bij. In ’96 gaat ze voluit voor de muziek. Ze is zangeres bij Scüj Mac Duck, een vanuit Winnipeg opererende rootscollectief waarmee ze rondzwerft.

Na het uiteenvallen van dat combo in 2001 neemt ze de gitaar op en naast piano gebruikt ze bodhran, accordeon  en banjo om haar songwerk te ondersteunen. Een verbond met  Nicky Mehta en Cara Luft en later Heather Masse leidt naar Wailin Jenny’s, waarbij ook broer Richard betroken wordt. Die duikt nu eveneens op als violist en mandolineman in de uitgebreide gastenlijst van Wanderer, de derde in thuishaven Nashville tot stand gekomen langspeler waarbij haar man, bassist Sam Howard en de alomtegenwoordige snarenridder Anthony da Costa.

Vanaf Already Free worden onze trommelvliezen gestreeld door de  prachtige zang met een fluwelen timbre. Na een dromerig Twilight luisteren we naar het op een wonderlijk resonerende soundtrack flanerende duet met Joey Landreth van de onvolprezen Brothers Landreth, het verstilde  The Spell of the Liac Bloom hoort ongetwijfeld bij de betere hedendaagse folk.  Seventeen is een mijmering aan een onbeantwoorde jeugdliefde in een nostalgische ode aan Winnipeg.

Bij Michigan duikt dat andere zingende elfje Nicki Bluhm op samen met de subtiele pedalsteel van Russ Pahl, een combinatie die verfijnde countryfolk leidt en die weemoedige sfeer klinkt eveneens door in het aansluitende The Way Lovers Moves. Het onlosmakelijk met het weidse Canadese landschap verbonden Coyotes en het op Ruth’s claw hammer banjo en cello geënte North Calling  openen de poort naar de ingetogen titeltrack van een meer dan voortreffelijke langspeler die geenszins verbleekt bij het betere werk van Wailin’ Jenny’s.