Moving Pictures alweer 40 jaar. Je zou het niet zeggen.  Het album klinkt nog zo fris als de dag van gisteren. Sterker, het had al in de oorspronkelijke versie geen slechte productie genoten, van de hand van Rush en Terry Brown en had ook al eerder een nieuwe versie gekregen met de release van het dertigjarig bestaan van het album in 2011. De versie die je hier hoort, verschijnt voor het eerst op cd en is gebaseerd op de Abbey Road remaster uit 2015. Let wel, voor deze cd-release is er compressie toegepast, zij het in beperkte mate. De studiotracks lijken iets meer nuance in klankbeeld, iets meer helderheid te hebben dan de versie uit 2011. Verandert dat iets aan de nummers op dit essentiële Rush-album? Zeer zeker niet. Ook de gewijzigde hoes doet er niets aan af: variaties op wat een iconische hoes ook was. Hier nog even een kijkje naar de oorspronkelijke hoes:

Tom Sawyer zette de toon voor het album en bevestigde dat het werken met compacte nummers dat de band voor het eerst op voorganger Permanent Waves liet horen het geluid van de band blijvend ging bepalen. Keyboards meer nog geïntegreerd in het bandgeluid en een perfectionering van compact, crunchy en complex in één nummer. Tel daarbij de immer doordachte teksten van Neil Peart en de sound van de band stond. Je hebt drummers die de backing van een nummer verzorgen. En Neil Peart. Neil had de gave om nummers voort te stuwen, avontuurlijk en iets extra’s te geven met zijn fills en breaks zoals maar weinig andere drummers dat kunnen, zonder dat daarbij afbreuk werd gedaan aan het nummer. Misschien voegde hij er eerder wel aan toe. Dat was bij Tom Sawyer zeker het geval.

Dan over naar Red Barchetta, het verhaal over de bijzondere auto die de oom van de hoofdpersoon bezat. Iconisch voor de Rush-fans die elke bocht die je zowat in de muziek terughoort, al helemaal in de solo van Alex Lifeson, uit hun hoofd kennen. Geddy Lee, als atypische held die het nummer vol verve brengt, een muzikaal racersepos. Niet de F1, wel te verstaan, nee, oude techniek. Oh, en wat een feest het nummer, alleen al als je de laatste minuten neemt. Zeker, het spiegelbeeld van het begin, maar o zo fraai als je de hele opbouw en het drama van het nummer hebt gehad.

YYZ  vat misschien wel het ultiem Rush-gevoel. Het is de instrumental die genoemd is naar de morsecode voor de aanroepletters van Pearson-airport, de luchthaven van Toronto en die alle bandleden doet stralen. Geweldige partijen van Alex en Geddy en achter de kit wordt de kroon op het werk gezet door maestro Peart. En dan is dit niet eens een live-versie. Daarover later meer.

Met zijn expressieve manier van drummen en als tekstschrijver zou je misschien wel denken dat Neil ook een heel extraverte persoon was die zich graag in mensenmassa’s bewoog. Limelight was zijn boodschap aan iedereen die dat dacht: “I can’t pretend a stranger is a long awaited friend’. Je zag dan ook vaak dat Alex en Geddy in interviews aan het woord waren. Van Neil hoefde dat niet. Veel mensen zagen hem vervolgens als een sikkeneurig iemand; iets dat wordt gelogenstraft in al zijn teksten en in zijn boeken. Kijk hoe hij de menselijke geest vangt in zijn woorden, lees hoe hij erop reflecteert. Een rare conclusie ook.

The Camera Eye doet de band nog een keer een epic ten tonele voeren: een fijn uitgesponnen nummer dat inzoomt op de steden New York en Londen. Een nummer om muzikaal al in rond te dwalen en dat ergens misschien wel het broertje of zusje is van Natural Science is van de voorganger, als je de opbouw van beide nummers naast elkaar zet. Qua onderwerp zou dat ook kunnen, eerst het natuurlijk leven onder een microscoop en hier het menselijk bestaan door de cameralens.

Witch Hunt blijft actueel en gaat in op hoe mensen opgezweept kunnen worden tot welke hetze dan ook. Van alle tijden. Met de band die samen met een paar andere aanwezigen het geluid van de meute neerzet. IJzersterk en compact. Het album sloot af met de Police-sound van Vital Signs. Heerlijk tegendraads trok Rush hun eigen plan. Misschien dat er zat fans waren die er niets mee konden, maar de groove van het nummer is eenvoudigweg heerlijk en het blijft een erg stimulerend nummer met opbeurend karakter. Een geweldige afsluiter. Als je je nog even wilt verdiepen in het album zelf, zoek dan de Classic Albums docu op die over 2112 en Moving Pictures gaat: met fraaie beelden van Le Studio en ook live tracks en terugblikken door de mannen zelf samen met Terry Brown, de toentertijd langjarige producer van dienst voor de band.

De live opnames uit Toronto van 1981 zijn, nog los van het studio-album, al meer dan voldoende reden om deze release aan te schaffen. Of je nu ooit startte bij Rush in den beginne of pas onderweg naar Exit… Stage Left, de band blaast je gewoonweg van je sokken met de ongebreidelde energie die hier door je speakers klinkt.

Je gaat naar Rush in 1981 en de band opent met de ouverture van 2112. De adrenaline raast meteen door je bloed en dan gaat het door naar Freewill. Kom maar door denk je dan. En het is op naar Limelight met zijn fijne Lifeson-riff. Hoor de rauwe sound, hoor Neil losgaan achter zijn kit, Geddy die Neil’s teksten met overtuiging brengt. Hoe gaaf is het dan al. Maar, maar, we zijn nog maar net gestart. De prélude van Hemispheres volgt met onmiddellijk in het kielzog oudje Beneath, Between & Behind dat ook hier simpelweg als een klok klinkt. Geddy duikt er vol in en zijn haters zullen met afgrijzen luisteren, maar dit is zo Rush als je het maar hebben wilt. Ook compact, ook crunchy. En hoe!

Dan door naar twee stukken van Moving Pictures. Eerst The Camera Eye dat de band superstrak neerzet om vervolgens Toronto te trakteren op ‘This is where we live, this is YYZ.’ Wat volgt is een kneitersterke uitvoering van de instrumental met drumsolo van Neil. Je hebt drummers, drummers en drummers. En Neil Peart. Het tempo hooghoudend van het nummer is al een prestatie op zich, maar met de drumsolo in YYZ, toen al, onderscheidde Neil zich van andere drummers door er zowat een geheel eigen compositie van te maken die beduidend meer was dan te laten horen hoe strak hij kon drummen. Niet dat hij dat niet kon, maar de manier waarop hij met zijn solo de aandacht kon vasthouden, met de afwisseling die hij erin legde, dat sprak voor hem. Geen geheim voor Rush-liefhebbers, ergens juist de essentie van de mosterd voor hen. En dit is een zeer gave vastlegging ervan, helderder dan die van Exit… Stage Left. Blijft een feestje als Alex en Geddy aan het einde van het nummer bijschakelen.

Tempo omlaag daarna als we luisteren naar Broon’s Bane, de introductie naar The Trees dat op zijn beurt gevolgd wordt door het magisch mooie Xanadu. Rush essentialia. Om toch nog een keer de tijdmachine in te kunnen stappen, nog niet te weten dat Neil er op enig moment niet meer zou zijn, om enkel te weten dat je in het hier en nu, van toen weliswaar, staat. Xanadu hier overtreft alle andere officieel vastgelegde live versies en laat de cinematografische kant van het geluid van Rush horen.

Als Rushfan sta je immens te genieten. De laatste klanken van Xanadu verdwijnen en je stapt in de magie van The Spirit Of Radio, Red Barchetta en je gevoel komt op tafel bij Closer To The Heart. Kan het mooier nog? Ja, de band is er nog niet klaar mee. Echt niet. Eerst blijft het eigentijds en komen Tom Sawyer, Vital Signs en Natural Science voorbij in overdonderende uitvoeringen. Net als je dan denkt dat je dan de overtreffende trap van Rush-ervaringen hebt gehad, komt er een medley van oude nummers voorbij die je helemaal in extase brengt. Hoe gaaf die reggae opening van Working Man! De medley zou al de ultieme afronding zijn geweest, met de finale van 2112 als knallend einde, maar er is meer. Als ultiem dankjewel is er een waarlijk majestueuze uitvoering van La Villa Strangiato waarin Lerxst, Pratt en Dirk nog eens laten horen hoe fantastisch hun samenspel en creativiteit is.

Moving Pictures is voor velen dé Rushplaat bij uitstek. Dat hoef je niet ook te vinden, daar kun je gewoon je eigen mening over hebben. Deze release brengt het album andermaal onder de aandacht. Meer dan dat is het de release van Live In YYZ 1981 die nog eens laat horen precies hoe adembenemend goed Rush was, qua composities, qua instrumentbeheersing en zeer zeker ook als live ervaring. Spelplezier, gretigheid en de heldere klank van de opnames, onder handen genomen door Rush-held Terry Brown, maken deze heruitgave niets minder dan essentieel voor de Rush-fan.

En als fan weet je het al: de creativiteit en energie van de drie maakte hen samen tot een dynamische grootheid. Alle drie meesters op hun instrument, alle drie essentiële muzikanten voor het geluid van de band, dat ook alleen dan Rush is. En vergeet niet dat naast de instrumentale virtuositeit ook nog eens diepgaande teksten en bevlogen zang erbij kwamen kijken! Wat je ook van de stem van Geddy vindt, ga er maar aan staan. En deze opnames bewijzen hoe groot de klasse van de band was. Ben je net ingestapt of stap je net in op het gebied van Rush of ken je hen nog helemaal niet en wil je er nu eens kennis mee maken, ook dan is deze uitgave ten zeerste aan te raden: eenvoudigweg Rush op hun best. Topplaat!