Het is niet vreemd dat de muziek van Wooden Shjips mij naar die beroemde woestijnscene uit de biografische The Doors verfilming van Oliver Stone terugbrengt. De band zoekt daar in alle rust al trippend op drugs naar inspiratie. Het experimentele zit ook diep in het hart van deze psychedelische spacerockers van Wooden Shjips, en openbaart zich in prachtige repeterende drones met een overdosering van echo’s de zanglijnen en een heerlijk onderdompelende gitaar die in een bad van fuzz effecten.

Als liedjesschrijver Erik “Ripley” Johnson de volledige tijdsindeling op het nieuwe Rose City Band project richt, vervlakt zijn aandacht rondom Wooden Shjips. In principe slaat hij dezelfde weg als op de laatste plaat V. in, al gaat zijn voorkeur meer naar de countrykant uit. Het gelijknamige Rose City Band is een voorzichtige start, hij zet het geluid verder in de gewaagde psych-country van Summerlong voort. Op het eerste gehoor is het toegankelijke huppel muziek, het zijn die onverwachte psychedelische uitstapjes die voor het verrassende effect zorgen. Alsof onschuldige kampvuurliederen in het overtollige consumeren van het goedje verzuipen wat in illegale drankstokerijen geproduceerd wordt.

Earth Trip is letterlijk en figuurlijk stukken aardser. Het plattelandsbestaan wordt in rondzwervende songs bezongen en gaat veel dieper naar die country folk kern op zoek. Hierdoor is het lang niet zo spannend, het avontuur zit vooral in het klein en intiem houden. Noodgedwongen zoekt Erik “Ripley” Johnson tijdens het corona gebeuren in de natuurlijke omgeving naar die mediterende spirituele rust, om er vervolgens als een verrijkt persoon uit te komen. Onderweg staat hij bij het verleden, het heden en toekomst stil. De uitgewerkte ideeën construeren zich als drummer John Jeffrey aanschuift.

Melancholiek is hierbij het aan het verleden gekoppelde kernwoord. In The Rain gaat naar regenachtige postpunk uit de jaren tachtig terug. Zo klinkt Darklands van The Jesus and Mary Chain ongeveer als die pluizenbollen zich een half jaar lang in een hutje op de heide opsluiten. Deprimerende donkere avondromantiek met een sfeervolle hang naar escapisme. Doordat de zwaar bebaarde muzikant vrijwel alleen werkt zorgt de eenzaamheid ervoor dat de nostalgische heimwee een grote rol op de jankende slidegitaar werkstukken Silver Roses en Feel Of Love vervult.

Toch is het niet allemaal zwaarmoedig. Metamorfose staat toch voor het heden. World Is Turning handelt over verandering en de bevrijdende tussenfase. Wat er ook gebeurt, de wereld draait altijd gewoon door. Een beetje zweverig en wat hippie achtig, maar het klopt wel allemaal. Het genot en herontdekking van de natuur staat in het bevrijdende Lonely Places centraal. De zonnestralen in het dag openende Ramblin’ with the Day verwelkomen het prachtige opgewekte gitaarspel, al ligt op de achtergrond die typerende landelijke slidegitaar als een sluipschutter op de loer om op het juiste moment toe te schieten.

De positieve herboren stemmigheid welke sterk in de teksten terug komt is een mooi veelbelovend toekomstbeeld. Met de meeslepende afsluiter grijpt Erik “Ripley” Johnson naar die broeierige seventies psychedelica van Wooden Shjips terug. Man, wat legt hij daar met zijn gitaar toch een heerlijk klankentapijt neer. De aarde wiegt zichzelf bij Rabbit in een denkbeeldige winterslaap om in de felrode Dawn Patrol hemel te ontwaken. De aarzeling slaat nog eventjes toe. Staat de wereld in brand, of is het toch die prachtige ochtendglorie? We maken het allemaal mee.