“Let’s go back in time, man” stelt Rob Heron in de opener, geen slecht idee wat muziek betreft. The Tea Pad Orchestra krijgt vaste vorm als Heron enkele gelijkgestemde muziekfanaten ontmoet aan de Universiteit van Newcastle.  Zowel Bryan Ferry al Sting zetten er hun zijn eerste muzikale stappen die uiteindelijk in Roxy Music en The Police uitmonden, ook de roots van Lindisfarme en Prefab Sprout huizen in die streek.

De stad aan de machtige Tyne rivier, ooit prachtig bezongen door Jimmy Nail en Mark Knopfler in Big River, was altijd al een broeihaard voor muzikaal talent, zoals Hank Marvin en Bruce Welch, sleutelfiguren van The Shadows, Eric Burdon zet er in de vroege jaren zestig samen met Alan Price het fameuze R&B combo The Animals op.

Rob Heron en kompanen grijpen terug naar een ouder muzikaal verleden met een aan Amerikaanse vintage stijlen onttrokken eclectisch mengsel. In de swingende titelsong passeren de namen van de pioniers Tennessee Ernie, Bob Wills en andere illustere ‘shake, rattle en roll men’op de diep twangende gitaar van Ben Fitzgerald, de slappende verrichtingen op de baskist van Ted Harbot en skiffle harmonica van Tom Cronin. Western romantiek  beheerst One Letter Away From Lonely en There’s a hole (Where My Pocket Used To Be), Heron lijkt een verdwaalde cowboy in One Letter Away From Lonely en Dole Queue is een onvervalste yodelsong.

Met de hulp van Colin Nicholson’s accordeon wordt na het op ragtime ritmiek geënte Life Is A Drag graag even het Kanaal overgestoken voor Une Bouteille De Beajolais, gypsy swing van de aanstekelijke soort. Als daar een sax bijkomt in Like A Cuckoo vertoeven we meteen in drassig cajungebied. Terug in Newcastle brengt Heron met Soul Of My City een als gezellige meestamper vermomde ode aan de inspirerende thuishaven die op met The Stray Cats verwante rockende billy drijft

Het combo vulde al eerder succesvol drie langspelers met een repertoire dat volgens ingewijden bij momenten in het vaarwater van CW Stoneking  en Pokey Lafarge drijft.  Zelf noemen ze het ‘Geordie swing’, of het nu stokoude westerswing of rockende billy, countryneske toestanden, of zoals in de afsluiter de richting van rollende boogie uitgaat, die gevarieerde passages klinken onveranderlijk onweerstaanbaar op de vierde langspeler van Rob Heron en The Tea Pad Orchestra. Tijdens een concert van deze jong wolven  gaan de stoelen gegarandeerd aan de kant. Weldra uitgebreid op tournee in de Lage Landen.