Het is ondertussen vijf jaar geleden dat we met nieuw studiowerk van Thompson geconfronteerd werden. Na 13 Rivers  sloeg het coronavirus toe, in 2021 werd de autobiografie ‘Beeswing, Losing My Way and Finding My Voice 1967-1975‘ uitgebracht. Een genereuze terugblik in Thompson’s muzikale verleden, van zijn avonturen met Fairport Convention, tot vroeg solowerk en het muzikale verbond met Linda Thompson.

Terug aan de schrijftafel welde de inspiratie op, het songwerk volgde.  Thompson kampeerde even in de Applehead Recording Studio in Woodstock met bassist Taras Prodniuk en Michael Jerome, het afgelopen decennium zijn vaste team en Bobby Eichorn die op 13 Rivers het meesterlijke snarenspel al flankeerde. De fiddlepartijen werden ingevuld door David Mansfield en Zara Philips verzorgde de vocale backing.

Freeze, de op ritmisch snarenspel gebouwde opener is vertrouwde Thompson stuff zoals gebruikelijk ietwat bevreemdend, zo’n crossover tussen de Keltische en Afrikaanse  erfenis. Het duistere The Fear Never Leaves You grijpt meteen bij het nekvel met uitwaaierende zang en heldere gitaarpartijen voortgestuwd door roffelende percussie.

Het met een fraaie fiddle partij en intense samenzang gelardeerde Singapore Sadie springt er meteen uit, een meeslepende, toegankelijke track en dat geldt eveneens voor het op een strakke beat huppelende Trust. Er volgen best nog meer van die rockende passages met scherpe riffs in Turnstill Casanova en Maybe momenten waarbij Thompson zijn ongeëvenaarde snarenspinsels kan uitwerken.

Het evenmin te versmaden grotendeels ajoestische The Day That I Give vormt even een rustpunt. Het aanzwellende The Old Pack Mule grijpt terug naar muzikale sporen uit een ver verleden met verrassende tempowisselingen en die ongrijpbare versmelting met die traditionele mystieke elementen die hier doorklinken.

Het merkwaardige, in een soort Berlijnse cabaret sfeer uit de jaren twintig gehulde Life’s  A Bloody Show leidt een ongemeen sterk trio in, Thompson op zijn best. Het fatalistische What Left To Lose en de countryneske met zacht huilende viooltonen verluchte roadsong We Roll.

“We thank you for all your love down the years, we hope we brought you some joy and some tears”. Het lijkt wel een definitieve afscheidssong. We kunnen liefhebbers van Thompson’s werk meteen geruststellen, naar verluidt heeft de geniale muzikant en songsmid al materiaal voor een nieuwe langspeler klaar.