De erfenis van Rain Parade, een van de meest befaamde bands uit LA’s Paisley Underground scene, is klein van omvang maar groot van gewicht. In de jaren 1983-1985 bracht de band twee invloedrijke studioalbums vol prikkelende gitaarrock uit: Emergency Third Rail Power Trip en Explosions in the Glass Palace. De muziek van Rain Parade was vooral gevoed door avontuurlijke sixtiespop, psychedelische instrumentatie en de ruwe eigenzinnigheid van de (post)punkjaren. De overstap naar het grotere label Island bracht in 1985 een fijne liveplaat (opgenomen in Japan, 1984) en het jaar daarop Crashing Dream, een aardig studioalbum. Een album ook waar volgens de band achteraf meer in had gezeten.

Rain Parade stond na het toch wat tegenvallende Crashing Dream jarenlang op non-actief maar ging in 2012 weer toeren. In 2019 deed de band mee aan 3×4, een Paisley Underground coverproject met The Dream Syndicate, The Bangles en The Three O’Clock. In 2023 verscheen de elpee Last Rays of a Dying Sun, een plaat die positief werd ontvangen zonder nu echt veel impact te maken. De fans waren de band echter nooit vergeten.

Inmiddels heeft Rain Parade, met daarin nog de leden van het eerste uur Steven Roback (bas, zang) en Matt Piucci (gitaar, zang) en oudgediende John Thoman (gitaar, zang), doorgepakt met een nieuwe ep, Last Stop on the Underground. De band is tevens in Europa deze maand. Engeland is met zes gigs rijk bedeeld. Dat is niet zo verwonderlijk: Rain Parade inspireerde flink wat Britse shoegaze en indierockbands uit de jaren tachtig en negentig.

Bood Last Rays of a Dying Sun hier en daar nog wat stevige, scherpe passages, de nieuwe ep laat vooral de milde en harmonieuze kant van Rain Parade horen. De single Surprise, Surprise is als een zachte bries, een song met mooie samenzang en harmonieën.

‘Starry eyed vocals’ is een term die weleens viel bij Rain Parade en dat doet zeker opgeld op deze ep. Didn’t Know What What Not to Say is een heerlijk subtiel, fijnbesnaard pareltje. Het geluid van de band is inmiddels door zoveel andere groepen opgepakt dat deze song vele associaties oproept. De titeltrack is ook een fijne: milde, poppy psychedelica die passend eindigt met het geluid van een metro. Het slepende Happy to Leave wordt vooral gekleurd door dromerige sferen en een terugkerende, effectieve gitaarlijn.

Last Stop on the Underground is een verfijnd en smaakvol voorgerecht bij de komende optredens in Nederland en België. Met het album van vorig jaar en deze ep onder de arm kan de band de setlist in ieder geval voor de helft met sterk nieuw materiaal vullen.

Rain Parade speelt op 12 juni in Amsterdam (Paradiso/Zonnehuis) en op 13 juni in Antwerpen (Djingel, Djangel).