Sinds de terugkeer aan het releasefront in 2017 heeft The Dream Syndicate een behoorlijke productiviteit aan de dag gelegd. Dit is alweer het vierde album in vijf jaar tijd. De band oogstte goede kritieken met How Did I Find Myself Here? en These Times, om hierna iedereen te verrassen met The Universe Inside, een psychedelische plaat met slechts vijf tracks (suites) waarbij gangbare songstructuren geen rol speelden.

Inmiddels is ex-Green on Red toetsenist Chris Cacavas vast lid van de band die verder uit (natuurlijk) Steve Wynn (zang/gitaar), Dennis Duck (drums), Mark Walton (bas) en Jason Victor (gitaar) bestaat. Op Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions klinkt The Dream Syndicate weer anders dan op de voorgaande plaat, die zoals te verwachten was, enigszins op zichzelf stond.

‘The world is closing in on you… This time I can’t tell you what you need to do’, aldus een vaderlijke Steve Wynn in de single Damian, een prettig ingetogen track met afgemeten gitaarwerk en subtiele dubeffecten en achtergrondzang. Om deze song heen horen we twee tracks met opvallende openingsklanken: Where I’ll Stand trapt het album af met een old school synth, om zich hierna te ontpoppen tot een beheerste en slepende gitaartrack. Beyond Control laat verderop even wat ambient/minimalklanken horen, om vervolgens door te schakelen naar de sfeer en cadans van een nachtelijke autorit.

Het gitaargeluid dat de band in de volgende songs laat horen is subtiel maar divers: soms trillend en effectvol, een enkele keer komt de wind even uit de proghoek om vervolgens weer te knikken naar authentieke rootsrock/alt country. Hier en daar duikt ook weer een bijna verborgen blazer op, iets wat dit album net dat beetje extra geeft.

Na de rustige opmaat richting de tweede albumhelft serveert The Dream Syndicate nog een handvol meer uitgesproken tracks. Everytime You Come around is een gloedvolle indierocker met fijne achtergrondnoise en een weldadige bas die de weg wijst. Een strakke motoriek en een scherpere zang van Steve Wynn geven Trying to Get over zijn urgentie. Wynn declameert een reeks levenslessen in Lesson Number One, een song die door de toms van Dennis Duck en de verdere gitaar/toetsen-inkleuring voller klinkt dan het merendeel van de overige tracks.

De twee laatste songs lopen sterk uiteen, alsof de band nog even een maximaal effect wil sorteren: My Lazy Mind is een nachtelijke ballade met klassiek desolate gitaar- en saxklanken en Straight Lines blijkt een straffe garagerocker met orgel. De drums klinken wel wat dof. Het is niet de enige keer dat je ze iets meer scherpte en stevigheid toewenst in de mix. Ook Steve Wynns zang zou hier en daar iets meer smoel mogen hebben. Maar dat zijn dan ook de enige kanttekeningen bij dit zoveelste heerlijke album van The Dream Syndicate, dat niet hoeft onder te doen voor zijn recente voorgangers.