Oorspronkelijk start Joseph Williams Perkins als gitarist, tijdens een concert Helena Arkansas takelt een zangeres uit het achtergrondkoortje zijn linkerarm vreselijk toe met een mes. De bluesman bergt zijn aspiraties als gitarist noodgedwongen op en concentreert zich op piano. Hij figureert in radioshows van Robert Nighthawk en Sonny Boy Williamson. Met Nighthawk reist hij naar Chicago af voor opnamesessies voor Chess in de vroege jaren vijftig. Earl Hooker haalt Perkins bij zijn tourband, een korte tussenstop in Memphis volstaat om Pinetop’s Boogie in ’53 vast te leggen in de Sun studio’s. Hoewel het nummer oorspronkelijk In 1928 door de jazz- en bluespianist Clarence ‘Pinetop’ Smith geïntroduceerd werd zal die swingende boogie woogie track onlosmakelijk verbonden blijven met Perkins.

Perkins verhuist naar Illinois, de muziek is wat naar de achtergrond verdrongen tot hij in ’68 terug opgepikt wordt door Hooker voor sessiewerk Als Otis Spann uit de begeleidingsband van Muddy Waters stapt neemt Perkins zijn plaats in, hij zal ruim een decennium de zwart witte toetsen bepotelen voor Waters. Met oudgedienden van Waters’ band zet hij The Legendary  Blues Band op. Zijn pianoblues is op Living Chicago Blues Anthologies van Alligator te beluisteren. In 1988 verschijnt Afterhours het eerste volwaardige werkstuk van de pianist voor Blind Pig. Perkins haalt zijn verloren tijd in met langspelers voor Omega , Deluge en Earwig.

Hij is de tachtig al even gepasseerd als hij ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van het Antone’s label het podium deelt met  gitarist Rusty Zinn, saxman Mark Kazanoff en Kim Wilson. Dat concert is vastgelegd op Live At Antone’s Vol.1 en nu uit de archieven van Antone’s Records geplukt en in een opgewaardeerde versie uitgebracht door New West.

Enkele jaren voordien is de harmonica van Wilson, naast die van  James Cotton, al van de partij op PineTops Boogie, in wisselende bezettingen worden Duke Robillard en Derek O’Brien, huisproducer van Antone’s, in de studio gesignaleerd. Het is het vertrouwde werk dat passeert met nummers als Kidney Stew Blues, High Heel Sneakers en uiteraard een Pinetop’s Boogiewoogie, variant op de boogieklassieker is die gitaartandem die samen met oude vrienden als Luther Tucker en Matt Murphy de oude pianomeester naar een geïnspireerd dynamische niveau stuwt. Zelfs als die ondersteuning wegvalt in Caldonia en How Long Blues en Perkins enkel met harmonica en akoestische bas geflankeerd wordt blijft de vitale pianoblues moeiteloos overeind.

‘One of the last great Mississippi Bluesmen’ zijn woorden van BB King bij het overlijden van Pinetop Perkins in 2011 .Woorden van de ondertussen betreurde bluesking die we volmondig beamen na beluistering van dit pianoblues pareltje.