Peter Perrett
Humanworld
Twee jaar na zijn opmerkelijke terugkeer is voormalig frontman van The Only Ones, Peter Perrett, weer te vinden aan het releasefront. Wederom geruggensteund door zijn zoons Peter en Jamie klinkt Perrett op dit album wat steviger, pakkender dan op How The West Was Won. Hoewel pessimisme en escapisme altijd in de buurt zullen blijven geeft Perrett de laatste jaren ook zeker blijk van optimisme en romantiek. Zijn kinderen zullen daar ook zeker een rol in hebben gespeeld. Vandaar ook de titel Humanworld.
Onder de korte, bondige songs bevinden zich een aantal pakkende tracks met een – voor Peter Perrett begrippen – behoorlijk groots (gitaar)geluid. Zeker vergeleken met het vorige album. Once Is Enough laat koortjes en een stevige gitaarbries horen. ‘She’s got a heart so big it hurts’, observeert Perrett op deze meeslepende track. Believe In Nothing komt met zwaardere drums en bas, strijkers en scherpe gitaren. Hier even geen plaats voor positivisme: ‘Gonna sleep on a bead of nails / Never to wake up’. War Plan Red is ronduit vurig. Een onweerstaanbare wave rocker waarin de gitaren even lekker los mogen gaan.
Tegenover die stevigere tracks komt Perrett ook met een aantal poppy songs zoals het warme, zoetige The Power Is In You en Heavenly Day, een puike, ontwapenende indiepopsong die in een ruimdenkender radiolandschap een hitje had kunnen worden. Ach, die pop appeal had Perrett natuurlijk altijd al, net als een brutaal kantje, zoals ook nu weer blijkt uit 48 Crash en het rockertje in Lou Reed stijl Walking in Berlin. De single I Want Your Dreams bleek al eerder een prikkelende track met echo’s uit de new wave.
Met Love’s Inferno verruimt Perret zijn palet; deze stuwende, dwarse track lijkt geïnspireerd door de jaren zeventig, maar dan wel de jaren vóór The Only Ones. Zoon Jamie Perrett leverde Master of Destruction, een ruigere track waarop Perrett zeldzaam levendig maar ook veelzegged voor de dag komt: ‘You used to have a hold on me… Losing touch with what is real…’ en ‘Don’t why I keep returning to a place I know that’s bad’.
Een voormalig leven aan de zelfkant schud je natuurlijk niet zomaar even van je af. Maar met Humanworld levert de herboren Peter Perrett in ieder geval een tweede sterke plaat af binnen korte tijd. En dat niet alleen, hij treedt sinds 2017 ook weer regelmatig op. Een onverwachte triomf.