×

Recensie

Alternative

30 juni 2022

Perfume Genius

Ugly Season

Geschreven door: Hendrik Vanhee

Uitgebracht door: Matador

Ugly Season Perfume Genius Alternative 4 Perfume Genius – Ugly Season Written in Music https://writteninmusic.com

Mag er in muziekbeleving ook wat uitdaging bij, zo nu en dan? Voel je het ook aan, soms, dat bepaalde albums gewoonweg meer focus vragen, dat ze eenzelfde drive en passie zelfs als van de kunstenaar vereisen om de lijnen die er altijd ergens zijn ingelegd te achterhalen, tenvolle te degusteren?

Welaan, heb je hier dan Ugly Season, waarin Mike Hadreas, gezicht van Perfume Genius – eigenlijk toch niet echt verwonderlijk van de man – de experimenterende stap zet richting avant-garde. De tedere score die de ruimte binnenstroomt was in de eerste plaats bedoeld om in een concept melodiën, harmonie en ritme te leveren voor een dansstuk The Sun Still Burns Here, van Kate Wallich, in 2019. Dansstuk, what the hell! Jawel, en samen met partner Alan Wyffels en producer-gitarist Blake Mills vormde hij dit nu om tot een zeer uitnodigend en beluisterbaar album.

Helaas het stuk zelf kon ten gevolge van de lockdown slechts heel kort touren, waardoor de zeer biezondere geluidsband van Perfume Genius op deze manier dan toch een verdiende tweede leven krijgt. Ook als op zichzelf staande productie blijft de vreemde schoonheid en teatraliteit van de samenwerking met Wallich op het album netjes overeind. Tegelijk weet Hadreas ook vanuit zijn queer-identiteit weer zijn gekend prachtige emotionele zelve uit te stralen. Het resultaat is dus ook op zichzelf staand effenaf geweldig. Een fraai, maar weliswaar onconventioneel voorbeeld van modern songwriting, met hits incluis, zo je dit wil. Inventief, subtiel en wat een temperament wordt hier tentoongespreid.

Het zijn vooral abstracte soundscapes in een apart tempo en met boeiende arrangementen, uitbundig en rijk, donker en dreigend, gelaagd, vaak instrumentaal, tien composities vol ambient, minimalistisch neo-klassiek, naast de meer traditionele barokke pop. En de vocals van Hadreas, voorwaar een heus instrument op zich. Die totaliteit aan suggestieve klanken en stemmingen, de luisteraar laat ze, net als bij de dans, het best als één grote performance vrijelijk over zich heen wervelen.

De compositie kreeg zelfs nog een derde leven, via de begeleidende film Pygmalion’s Ugly Season, van de hand van gerenommeerde Jacolby Satterwhite, de dansvoorstelling geïntegreerd in 3D-animatie.
Toch nood aan wat voorstellingsvermogen vanuit de originele uitvoering? Handig meegenomen dus dit.

Langzaam, als in cinemascope, zet Just a Room in, het roept een even groots en weids traporgelend harmoniumgeluid op als bij Nick Cave & Ellis laatst in Lavender Fields, een mijmerend fluisterende Hadreas in een wirwar van piano, strijkers en binnendruppelende engelengeluiden. In Herem duikt zwaar die orgelsound weer op, na de sax en de fluitjes, de mellotron en de synths, droomwereld op hartslagritme waarin Hadreas’ etherische Sigur Rós-falset rondzweeft als in een voorttikkende wedloop tegen de tijd. Komt dan fladderende popsong Teeth met twinkelende xylofoon- en harpakkoorden. Stilgeworden pracht tout court, in een heel klassiek kader.

De catchy pop van Pop Song is gestript. Het houdt Hadreas’ smachtende falsetto op eenzame hoogte boven de spetterende elektronica, piano en de ketelpercussie. Scherzo, een niet-alledaagse stijlvol pianostuk, het dient zich perfect aan als experimenteel intermezzo. Pianoloopjes en achtergronggeluidjes in één levendige dissonante ritseling. Verbazingwekkend!

Titelnummer Ugly Season draaft plots op met zompig pompende reggaetoetsen en dito backinggezang. Met Hadreas’ mistig cryptisch gemompel en synths en klarinet eromheen. Als bijwijlen schril doorkruist door Morricone’s harmonica-man uit Once Upon A Time In The West. In de bijna negen minuten durende ambient van Eye in the Wall, in 2019 al als single uitgebracht, drijft, na twijfelende aanzet, de percussie ritme en Hadreas’ verrukkelijke zanglijnen nog meer omhoog. De song vervliegt als in een langdurende, ingetogen roffelende en in kleur muterende Afrikaanse trip naar het einde der tijden.

Het schitterende Photograph, romantische ode aan een overleden geliefde zanger, ontplooit zich als haast door Tindersticks verzonnen, klagende en vooruitslepende schoonheid. De sfeervolle oorlogszuchtige industrial van de onkarakteristieke gitaarknaller Hellbent verrast en blijft maar roteren, aanzwellen en weer afnemen. De overweldigende synths en hectische percussie van Hellbent draaien weg in een duizelingwekkende draaikolk van vervormde, dissonante gitaren. Cenote sluit mooi af in een oase van heldere jazzy pianotoetsen en elektronisch gestrijk.

Perfume Genius heeft met zijn experimentele kunstbeoefening duidelijk risico’s genomen. Sowieso is dit heerlijke album niet hapklaar als mainstream voor het grote publiek en wellicht zal het ook voor een groot deel van zijn vurige fanbase als ontoegankelijk overkomen. Maar toch, beste fans, is dit een regulier album en geen bijzaak. Het doet ongedacht terugdenken aan een Bob Dylan die in 1973 ineens met een mysterieuze, a-Dylaneske soundtrack voor de film Pat Garrett and Billy The Kid opdaagde. Een geheel andere ijle Dylan, maar even volbloed en sfeervol Bob, die zich net als Hadreas bekwaam toonde om zich ook perfect in een ander medium, film of dans, in te leven.

Z’n soundtrack was los van de film een even fantastische trip. Ugly Season is bijaldien dan zowat Perfume Genius’ eigenzinnige, diepzinnige sonische promenade langsheen tien magistrale doeken uit een persoonlijke schilderijententoonstelling. Hadreas heeft er beslist hart en ziel in gelegd en de uitkomst is indrukwekkend. Mis bijgevolg deze kleurrijke exhibitie niet, verplaats je in zijn uniek kunstkabinet, volg met open geest de meanderende stream of sounds. Het wordt verrukkelijk.



  1. Just a Room 
  2. Herem 
  3. Teeth 
  4. Pop Song 
  5. Scherzo 
  6. Ugly Season 
  7. Eye in the Wall
  8. Photograph 
  9. Hellbent
  10. Cenote