The Long Goodbye uit 2019 is achteraf niet het laatste album geweest van Pere Ubu, al had het er voor de buitenwacht wel even de schijn van. De gezondheid van frontman David Thomas was dermate verslechterd – zo had hij meerdere malen per week nierdialyse nodig – dat toeren al problematisch was geworden. Toch beklommen Thomas en band nog wel het podium, onder meer met bewerkingen van de Canterbury Tales. Aan het albumfront bleef het, behoudens reissues, voor Pere Ubu echter stil. David Thomas hield zich wel bezig met remixwerk, een livestreaming kanaal en maakte daarnaast radio voor Louder Than War.

Bij het lezen van het boekje bij de nieuwe cd Trouble on Big Beat Sreet komen we te weten dat geen enkele van de songs op het album meer dan één keer gespeeld was. Met uitzondering van de cover Crazy Horses – die van The Osmonds, ja – want die track was knip- en plakwerk. David Thomas zei het begin jaren negentig al: ‘A song is best the first time it’s played. There is no right or wrong. Only later does Error enter the frame’.

Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat Trouble on Big Beat Street vol los gestructureerde, dwarse en soms wat lastiger te doorgronden songs staat. Hoewel bij Pere Ubu overal een idee achter zit en er zelden in het wilde weg wordt geïmproviseerd, heeft deze plaat een hoogst avontuurlijk en tegendraads karakter. Dat zorgt soms voor opwinding en soms voor vraagtekens. Met 17 tracks is de cd overigens beduidend langer dan de vinylversie, die slechts 10 songs telt. Thomas en band zagen een dure dubbel-elpee niet zitten. De extra tracks op de cd waren vooral op voorspraak van het label. David Thomas was zich bewust van het feit dat een dergelijk lang album, met gedurfde muziek, wellicht iets te uitputtend zou kunnen zijn. Daar zit zeker iets in, blijkt achteraf.

Love Is Like Gravity is een prettig vreemde opener, zoals het Pere Ubu betaamt. Klarinet, percussieve noise en synths vormen sleutelonderdelen in een curieuze maar toch ook vertrouwde mix. De band trekt meer dan vijf minuten uit voor dit fragmentarische hoorspel. Moss Covered Boondoggle is steviger, met explicietere vocalen. ‘Like an alligator, I will see you later’, aldus Thomas op Crocodile Smile, een start-stop-synthwave stamper (maar dan anders). Het is bepaald niet de enige keer dat het toetsenarsenaal stevig wordt ingezet. Op Pidgin Music heerst absolute keyboard vrijheid, met als resultaat een soort found sounds film score.

Movie in My Head stapt voort, met een zekere dreiging en Thomas prominent aan het front. Zijn vocale capriolen hebben de afgelopen jaren weinig aan kracht, gekte en intensiteit ingeboet. Op Worried Man Blues trekken we aan de hand van Thomas’ spoken word door het zuiden van de VS (en doen o.a. Clarksdale aan). De tekst van deze track, vol verwijzingen naar de blues- en folkhistorie, staat integraal in het cd-artwork.

De klarinet van nieuwkomer Alex Ward – voor wie spontaan musiceren/improviseren een vertrouwde werkwijze vormt – is een van de smaakmakers op Trouble on Big Beat Street: zo lardeert hij de vele prikkelende brouwsels met een ‘vriendelijker’ maar ook bevreemdend element. Op Satan’s Hamster is het alsof we meeluisteren met een in zichzelf gekeerde alchemist in een stedelijke, industriële setting. De klarinet voegt dan een dimensie toe aan het toch al niet misselijke geheel.

Halverwege het album blaast de band wat lucht en concretere poprock in het geheel met de cover Crazy Horses. Dat bevalt best. Hierna viert het avontuur weer hoogtij. Nothing but a Pimp vaart over een ronkende bas en heeft wat verknipte punkfunk-elementen. Sleep klinkt als een nachtelijke braaksessie van Tom Waits, al is David Thomas nog behoorlijk coherent.

Het afsluitende Goodnight wordt ingeleid door de gedempte trompet van Andy Diagram, met wie David Thomas en gitarist Keith Moliné ooit actief waren als David Thomas and Two Pale Boys. Deze track klinkt warmer en vormt zo een relatief mild sluitstuk. ‘We had a few laughs …’, aldus Thomas. Maar nu is het tijd. Tijd om dit album af te sluiten. Maar alleen dit album. Want David Thomas krijg je er niet zo gauw onder en hij heeft naar eigen zeggen nog genoeg dingen te doen.