Is het mogelijk dat Alex Duloz als kind zijnde in een grote ketel met LSD drank is gevallen? Toevallig heeft ook deze ietwat vreemde multi-instrumentalist net als die ouderwetse zweverige partydrug zijn oorsprong in Zwitserland. Tijdens de zoektocht naar zijn talent wordt hij in het verre Santa Clarita op het California Institute of the Arts toegelaten, een vrije particuliere universiteit die zich voornamelijk op kunstvormen in de meest breedste zin van het woord richt. Daar kiest hij als hoofdvakken voor muziek en visualisatie, en keert hij met een voltooide afgeronde studie weer naar zijn vaderland terug.

Zich afsluitend van de buitenwereld gaat hij vervolgens volledig individueel met die erkende bagage aan de slag waar daarna onder het alter ego Panaviscope de Kiss Yourself To Death EP uit voort komt. Ruim een jaar later brengt hij zijn Like The Sun debuutplaat uit. Een vreemde vrijwel onnavolgbare gewaarwording van een open minded spiritueel ingesteld persoon, die sterk de indruk wekt dat hij al trippend door het leven wandelt. Door het hoge glamrock stemgebruik van deze new age hippie verwacht je dat hij zich van de ene roze heliumballon al zwevend laat verleiden tot een nieuwe portie aan hallucinerend lachgas. Het levert komische bewonderingswaardige filosoferende teksten op, waarbij hij zich al feestend in een kunstmatige flowerpower community door de onrealistische kijk van de wereld om hem heen dreigt te verliezen.

Zijn voorliefde van effectieve shockerende explosies zie je in het artwork van de plaat en de aparte zwartwit videoclips terug die vaak van levensgrote woorden of slogans, lettertype Hollywood Sign vergezeld gaan. Het doel is gericht om de toeschouwer met onwaarschijnlijke illusies te reflecteren, al houdt hij ze wel een behoorlijk versleten en beslagen spiegel voor. Al direct vanaf het kreukloze Like the Sun titelstuk zoekt hij verbaal het grijze ongrijpbare grensgebied op en oriënteert hij zich verder op de vintage Oosterse seventies psychedelica met daardoorheen een flinke dosis aan weerspiegelende uptempo glitterballendisco en harde lompe beats.

De eighties synthesizers en laag afgestemde House Of The Rising Sun orgelpartijen voegen er net die extra treurmineur aan toe waardoor het niet een overenthousiaste blije voorstelling wordt. Alex Duloz klinkt als Elmo van Sesamstraat die in een adult luilekkerland. Het werkt niet echt in het voordeel om Panaviscope serieus te nemen, en misschien moet ik dat dan ook maar gewoon loslaten. Door zijn bijzondere aanpak is het niet geheel duidelijk of Alex Duloz buitengewoon geniaal is of juist een flink doorgedraaide student die zwaar onder invloed zijn zelfcontrole verliest. De combinatie van beide factoren behoort ook nog tot de opties. Like the Sun is vermakelijk, maar ook niet veel meer dan dat.