Orange Goblin
Science, Not Fiction
Kan muziek uit je speakers knallen? Oh, zeker! En als je daar twijfels over hebt, dan is er de wetenschap dat dit album van Orange Goblin het vanaf het eerste nummer bewijst. Mozes kriebel, dit hakt er na het rust opbouwende intro in alsof de band nooit eerder anders deed. The Fire At The Centre Of The Earth Is Mine klinkt zo catchy als maar kan, tegelijkertijd worden er geen concessies gedaan aan de rauwheid: het is onversneden Orange Goblin. Het gitaarspel is bij vlagen melodieus maar legt ook een steenharde basis voor het nummer als twee gitaren tegelijk in de riffs te horen zijn. De drums en bas zijn er niet alleen om het plaatje in te vullen, voort, voort, zo sporen ze de rest van de band aan. Strakke bas gespeeld door nieuwkomer Harry Armstrong die zijn sporen eerder verdiende bij End Of Level Boss, Hangnail, The Earls Of Mars, Decomposed, Noisepicker, The Winchester Club en Blind River.
De band kende Harry al én hij was eigenlijk de enige keuze toen hun vorige bassist en maatje Martyn Millard had aangegeven te willen stoppen. Het eerste nummer laat horen dat hij een ijzersterke keuze is en dat hij naadloos aansluit bij het gitaarspel van Joe Hoare, de gruizige stem van Ben Ward en bij het gedreven drumspel van Chris Turner. Het album voelt als een stoomtrein op speed die je niet het idee geeft dat je veel kans hebt om er tijdens de reis bij tussengelegen stations uit te kunnen stappen. Nee, je luistert niet naar een monotoon stampende langspeler. Het album heeft juist zijn afwisseling in en tussen de tracks. Het hoge gehalte aan energie is wel een constante op het album. Dat is hier zeker geen minpunt, de band neemt je echt mee in de flow van hun nieuwe album.
Stoner is de generieke omschrijving die de muziek van Orange Goblin ooit kreeg toebedeeld. De weidsheid die de muziek van de band op dit album kenmerkt zet echter de deuren al net zo makkelijk open naar psychedelica, je hoort invloeden uit de progressieve rock en het punk karakter van sommige tracks en van de zang van Ben maken het al een gevarieerd album. Denk niet te eenzijdig en zet je verwachtingen niet in beton vast op het moment dat je naar Science, Not Fiction gaat luisteren. Verdorie, ja, de energie van de band, die is ongekend op dit album. De muziek van de band riep bij velen al op het glas te heffen. Vóór dit album werd opgenomen, had Ben zijn alcoholgebruik de nek omgedraaid. Een stap die ongetwijfeld ook heeft bijgedragen aan het karakter van het nieuwe album en een wezenlijke stap op het levenspad van Ben.
Zeker, je moet misschien wennen aan de gruizigheid van de stem van Ben, maar wanneer je het album vergelijkt met het uit 2012 stammende A Eulogy For The Damned, dan klinkt het nieuwe album beduidend urgenter, avontuurlijker en ja, de productie is er gewoon met sprongen op vooruit gegaan. De band is gerijpt, gegroeid en klinkt tegelijkertijd vitaler dan tevoren. Ook voorganger The Wolf Bites Back mocht al getuigen van de groei van de band, Science, Not Fiction belichaamt dat nog nadrukkelijker. Ben’s stem klinkt erg natuurlijk, hoeft niet per se in het idioom van de nummers te passen en, al is dat misschien vooral een productionele keuze geweest, het geeft het album naast de energie wel ook ontspanning mee. Luister maar naar achtereenvolgens Ascend The Negative en False Hope Diet. En om het dan af te toppen? Cemetary Rats is al erg mooi, maar dit album heeft zoveel moois in zich dat je gewoonweg alle nummers wel moet luisteren.
Orange Goblin anno 2024. Een nieuwe samenstelling voor de band, een nieuwe levensfase voor Ben Ward en een fascinerend nieuwe langspeler die de band meteen vitaal en energiek presenteert. Met een ‘Kom maar op’-houding brengt de band de negen nummers met overtuiging, energie en, bij dat alles, met ontzettend strak spel. Welke sticker we er nou precies op plakken, dat is niet het belangrijkste, wat wel belangrijk is dat het een ontzettend stevig album is geworden dat zijn afkomst in de stoner niet verloochent en tegelijkertijd zijn invloeden ruimer toont dan eerder het geval was. Science, Not Fiction is een dijk van een metal album geworden.
