Omar Lye-Fook, kortweg Omar is vooral bekend van het onvergetelijke There’s Nothing Like This, dat inmiddels alweer 23 jaar geleden het levenslicht zag. Het nummer loopt als een rode draad door zijn muzikale carrière, dat uit zeven albums bestaat. Omar lijkt een soort one-hit-wonder te zijn, maar dan wel een een met een redelijke staat van dienst én die nog actief is. Na de single-release, werd het nummer rond 2003 gebruikt als intro voor de Engelse comedyquiz Never Mind The Buzzcocks en duikt het nu opeens weer op op Omar’s nieuwe album The Man, dat onlangs verscheen.

Opvallend is de redelijke media-aandacht dat dit album heeft gekregen en de indruk wordt gewekt dat Omar helemaal terug is van weg geweest en blijkbaar onverwacht en opnieuw onder de radar is verschenen met een al even onverwacht nieuw én sterk album. Althans dat is de dwarsdoorsnede van de beoordelingen die The Man de afgelopen tijd heeft mogen ontvangen.

En ja, The Man is een zeer genietbaar album geworden. Die in elk geval de aandacht volkomen rechtvaardigt. En ondanks zijn Engelse afkomst, wordt Omar algemeen gezien als één van de grondleggers van de neo-soul, een worldwide stroming die in de jaren ’90 in zwang raakte en als een reactie was op de bling bling van al die gespierde anabolenmacho’s die de R&B en hiphop steeds meer kenmerkten. Alhoewel met name de Amerikaanse neo-soul afvaardiging de verworven uiterlijkheden ook in deze substroming de boventoon lieten voeren, was de bijbehorende muziek een ware verademing op al die ingeblikte McDonald’s black music, die R&B steeds meer werd in de late jaren ’90. Een nieuwe lichting artiesten stond op en maakten legendarische albums. En wie heeft niet iets van die garde in de kast staan? Maxwell, John Legend, Jill Scott, Erykah Badu, D’Angelo, Raphael Saadiq… en Omar. Omar was er al in het begin van de 90’s toen de D’Angelo’s en Maxwell’s hun debuut nog niet eens hadden voorbereid, maar alras werd de sympathieke Brit wel links en rechts ingehaald door die nieuwe garde spierbundels en afromeisjes met hún versie van hoe moderne soul zou moeten klinken. Omar bleef gestaag werken aan zijn carrière en is hij met The Man na een albumpauze van zeven jaar weer back on the block.

Al met het openingsnummer Simplify wordt een aangename swing gebracht, die het hele album zal voortduren. The Man heeft een uitermate relaxte, onderuitgezakte sfeer, met composities met een duidelijke kop en staart. En alhoewel het allemaal enigszins loom voortkabbelt, gebeurt er wel degelijk genoeg om van The Man een boeiend luisteravontuur te maken. Of het nu het slepende titelnummer is, het met veel soul doordrenkte I Can of het met broken beats gelardeerde Treat You (met gastvocalen van Caron Wheeler) of het old school Britacidjazzsoul klinkende F*ck War, Make Love is: het klinkt allemaal even afgemeten en bespoke. En dat Omar zijn enige échte hit nog eens een keer afstoft en ook in de 2013 versie (met subtiel baswerk van de grote Pino Palladino) weet te overtuigen is alleen maar toe te juichen.

Omar is met The Man helemaal terug van helemaal niet weg geweest, maar krijgt tegelijkertijd de aandacht die hij altijd al gehad zou moeten hebben. The Man is een puik album van een soulzanger, waar nergens aan af te horen (en te zien) dat niet alleen zijn hitsucces 23 jaar geleden was, maar hij ook 23 jaar meer levenservaring heeft opgedaan. Een album dat bij de temperaturen van deze zomer alleen nog maar beter tot zijn recht komt en is gekomen. Verplichte kost.