Het Nieuw-Zeelandse Office Dog is zoveel meer dan de nieuwste gruizige indiepop belofte welke het mogelijk maakt om de jaren negentig te herbeleven. Office Dog krijgt al zeker tien jaar geleden in het brein van Kane Strang vorm, die in eerste instantie kleurrijke jaren tachtig georiënteerde new wave platen met een ritmisch psychedelisch sixties randje maakt. Toegankelijke luisterliedjes waarbij hij zich tekstueel behoorlijk behouden opstelt. De vrolijk gestemde songsmit transformeert langzaam in een grimmige beroepspessimist. Kane Strang groeit met de klimaat uitputting en pandemie twijfel op, welke een grijszilveren filteraura over zijn hedendaags werk legt. Deze grauwheid vraagt net iets teveel van de fragiele songwriter die dit verdriet niet meer alleen kan dragen.

Het samenstellen van een begeleidingsband is dan de juiste optie en door die gedeelde verantwoordelijkheid veranderd er zodanig veel dat het herziende bandsamenstelling zich tot Office Dog omdoopt. Met drummer Mitchell Innes en bassist Rassani Tolovaa aan zijn zijde vormt hij een stabiel supertrio. Niet dat hij hierdoor de wereld beter begrijpt, het helpt in ieder geval wel. Spiel verschijnt ruim zes jaar na het goed ontvangen Two Hearts and No Brain welke al in vroeg stadium door Written in Music wordt opgemerkt. Op die plaat is Rassani Tolovaa al present, Mitchell Innes is voornamelijk als tourmaatje aanwezig.

Office Dog, de bureaucratie van de volgzame individuen, de vastgeroeste kantoornerds welke heimelijk in hun dagdromen opgesloten zitten. Spiel plaatst zich prima tussen de herdefiniëring van de postpunk, grunge druilerigheid en de indierock tekortkomingen welke door gitaarnoise weggespoeld worden. Ze verleggen het accent dus naar de jaren negentig en voegen daar nog een dik besmeerde laag aan hedendaagse fuzz melancholica overheen. Het is dus bijzonder dat ze al voor het debuut het inspirerende tourverleden gebruiken om de nummers verder uit te werken. Spiel ademt ook iets van een reisverslag uit, een ontdekkingstocht langs onbekende plaatsen, onbekende jetlag stemmingen en onbekende invloeden die ze nog eigen moeten maken. De ziekmakende Tightropes plankenkoorts welke als een strop alle adem ontneemt, het opladen van een leeg gespeelde accu, elke avond opnieuw. Incasseren, en nog eens incasseren.

Wat geniet ik toch van het Kane Strang schrijverstalent. Heerlijk, dit is om te smullen! Ik ben net als de zanger een groot liefhebber van het veelvoudig gebruik van analyserende metaforen. Ze leggen de ziel van de song cryptisch poëtisch bloot, maar laten net genoeg ruimte open om deze verder in te vullen. We komen onszelf in het Shade spiegeldoolhof tegen en botsen hard tegen de werkelijkheid aan. Zoek je naar een bevrijdende uitgang of kies je juist voor die verdwalende rustgevende zekerheid. Aanvaarden we de toekomst of blijven we schaduwen van het verleden, onzichtbare vastklevende muurbloempjes.

Paradoxen, tegenstellingen afwegen. Zo ook in Antidote, waar die vergiftigende roes net zo gemakkelijk een zaligmakend effect oproept. Wegglijden in het niets, of juist van het niets iets maken. Diezelfde tegenstellende tegenstrijdigheden verwerkt Office Dog in de songs. In the Red, waar ligt de grens en wie bepaald die grens. Explosieve verstilling en geharde zachtheden. Methodisch werken volgens de baanbrekende alternatieve gitaar(punk)rock filosofie welke begin jaren negentig een ware cultuurschok veroorzaakt. Een laatste na dreunende aardverschuiving, de laatste heftige stuiptrekkingen om de eeuw mee uit te luiden. Het Gleam dynamietbommetje poetst alle twijfel en oneffenheden weg totdat er enkel een glanzende krachtbron overblijft.

Het stralende Warmer bijt zich stevig in het speelgenot vast, voedt zich door de transparantie van de aanwezigen, en schenkt die zielsverwanten een opwarmende suspensie terug. Het is de wederzijdse vreugde van het optreden als uitvoerder en ontvanger samen komen, zich mengen en tot een eenheid verenigen. Een unieke ervaring, gedocumenteerd in dat vastgestelde moment. Benevelde laaghangende Big Air smog romantiek met de nodige dreunende hedendaagse postpunk gekte. We surfen over euforische Pixies vloedgolven, liften mee met het Idles succes en lachen minachtend de The Strokes erfenis weg. Uiteindelijk teren deze allen op het geluk dat ze het winnende lot van de loterij zijn. Die status heeft Office Dog nog zeker niet, maar ze doen hard hun best.

Pas tegen het einde wordt de overwinnaarsmentaliteit zichtbaar. Cut the Ribbon ontketent zich als een navelstreng van die moederzekerheden. Loslaten en doorgroeien. Het optimisme ligt binnen handbereik. Een reddingsboei tegen het in de geluidsgolven wegzinken. In Hand in Hand de verenigde vasthoudendheid van het nieuwe nu toelaten. Zolang we in die The Crater leerkuil gevangen zitten ligt de winst net buiten handbereik. Spiel overstijgt nergens de gitaarrock hoogtepunten van eind vorige eeuw, maar is wel een aangename aanvulling.