×

Recensie

Alternative

03 juli 2017

Kane Strang

Two Hearts and No Brain

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Dead Oceans

Two Hearts and No Brain Kane Strang Alternative 3.5 Kane Strang – Two Hearts and No Brain Written in Music https://writteninmusic.com

De jonge Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Kane Strang had in eigen land al bescheiden succes met zijn eerste album Blue Cheese . Daarop viel een leuke mix te horen van rock, slaapkamerpop, bijzondere vocalen en een tintje 80’s goth/darkwave. Op momenten klonk het album te dun en in andere liedjes juist weer te druk gevuld met invloeden. De balans was er nog niet. Met zijn nieuwe album Two Hearts and No Brain heeft hij een band achter zich en verruilt de slaapkamer voor de studio.

In korte tijd heeft Kane Strang een bijzonder eigen geluid gecreëerd waar zijn vocalen huizenhoog bovenuit torenen. Zijn stem kan zowel heel laag als heel hoog zingen, iets wat hij gebruikt om doormiddel van overdubs steeds samenzang- en zelfs vraag-antwoord spelletjes na te bootsen. De contrasten tussen deprimerende en juist zeer luchtige klanken die zo ontstaan geeft de liedjes al gelijk een zeer eigen karakter. Het zijn klankspelletjes waarbij je al snel geneigd bent  het stickertje “Beach Boys” op te plakken, maar daar klinkt hij te modern voor. Nee, zijn geluid is juist geworteld in andere begin-tot-midden jaren 2000 artiesten, die ook met dergelijke klanken aan de haal gingen: Panda Bear en vooral de Deense rockband Mew. Met laatstgenoemde speelt hij in 2017 ook een aantal concerten, dat zal geen toeval zijn.  Tekstueel zit het album vol dramatiek, of is het zwarte humor? In Silence Overgrown geeft hij al snel toe, “Yeah I talk to myself, but I don’t know what to say” en even later gaat het van kwaad tot erger, als hij iets te dramatisch reageert op een meisje dat hem dumpt: “I said kill me now, I want to die, I heard there’s a chance of an afterlife. I might get let in, but then at least i won’t be living“. Gezien de luchtige benadering en de toon van de muziek lijkt de depressie toch enigszins mee te vallen. Gelukkig maar.

Ook muzikaal refereert hij sterk naar dat midden jaren 2000 geluid, waarin rockbands best wel stevig klonken, rauw zelfs, maar nooit over het randje gingen. “Fijn in het gehoor liggende indierock”, zo werd dat dan meestal genoemd, omdat iedereen rond die tijd gelijk wist wat je daarmee bedoelde. Achteraf is het nog steeds een vervelende, nietszeggende term. Maar die plek neemt Kane Strang dus in, de 00’s-Nostalgie. Een vreemde gewaarwording, want dat is niet eens zo lang geleden. Zijn muziek klinkt daarentegen wel meer springerig en verrassend: een pianootje komt zomaar invallen, gitaren besluiten er plots uit het niets stevige riffs in te gooien, synthesizers ondersteunen of de bas speelt een tikkeltje meer prominent.

Zo wordt er gestoeid met lekkere rock, bijzondere wendingen en spannende vocalen. Maar dan geldt ook hier weer: een tikkeltje harder of bombastischer had gemogen.  Toch slaagt Two Hearts and No Brain er in om fris en urgent te klinken. Misschien nu meer dan ooit…gek genoeg.



  1. Lagoons
  2. Silence Overgrown
  3. Not Quite
  4. Oh So You're Off I See 
  5. See Thru
  6. Summertime in Your Lounge
  7. My Smile Is Extinct
  8. Two Hearts and No Brain
  9. It’s Not That Bad
  10. Don't Follow Me (I'm Lost)
  11. Good Guy