Het muzikale verhaal van Nolan McKelvey start in Arizona waar hij samen met Dave Desmelik Onus B Johnson opricht. McKelvey heedt een een eigen trio en is ook actief bij Muskelunge, een bluegrasscombo. In Boston trekt hij jarenlang op met The Benders Band, samen me Sean Staples en dobroman Tim Kelly. In 2004 keerde hij terug naar zijn voormalige thuishaven in Arizona.

Ondertussen is McKelvey zo’n kwarteeuw als muzikant actief, hij graaft daarbij in zowat alle varianten Americana, van roestige bluegrass tot klassieke country en verkendeook het rock’n roll pad.

Op het solowerk versmelten al die varianten en krijgt hij bijstand van oude vrienden als Tim Hogan en Ron James  die de ritmesectie vormen, Desmelik en Tim Kelly  leveren eveneens muzikale bijdragen aan. Nieuwe songs welden op in de nasleep van de covid periode en ekele tragische familiale gebeurtenissen, de zelfmoord van een familievriend ,de dood van zijn vader en het overlijden van zijn moeder nauwelijks een halfjaar later hakten er stevig in.

De enige uitweg daarbij is de weg vooruit, het is McKelvey’s houvast in donkere tijden, Forward  luidt de opener en titeltrack en dat is dus geen toeval en dat positieve motto waart als een mantra rond op een alsmaar verder uitdijende instrumentatie. In Tir Na nOg  luisteren we naar de sax van Dana Colley, die destijds samen met de betreurde Mark Sandman Morphine opzette, dit duistere blaaswerk vermeit zich met ijle viooltonen van Megyn Neff en is een ode aan dierbaren die de zijn heengegaan.

Pretending verwerkt het al dan niet fictieve verhaal van een in een alternatieve anti-oorlogslied terwijl Tears In The Dell het tragische einde van brandweermannen in Arizona op slepende pedalsteel klanken van Jon Rauhouse. De wanhoopskreet I Can’t Breathe refereert naar brutaal racistisch politiegeweld met niet zelden een noodlottige afloop.

Het wordt meer persoonlijk in Other Side dat naar laatste levensdagen van Kelvey’s moeder verwijst, in Mother wordt naast dat levenseinde daarbij de verloedering van onze aardkloot bij betrokken.The Sweetest Dream is een teder slaapliedje voor zijn dochter op meeslepende combinatie van pedalsteel en steelgitaar van Ryan Stigmon (Town Mountain). Met New Home, een huis in een helaas utopische droomwereld, waarin iedereen welkom is om vreedzaam samen te leven, wordt bijzonder optimistisch afgesloten.