Als in 2009 Jared Sletager door een noodlottig auto-ongeluk om het leven komt besluiten NicholasMerz en zijn halfzus Candace Harter het Pregnant trio op te doeken. Samen zetten ze hun samenwerking in Seattle met het zwaarmoedige Darto voort, waarbij die duistere allesbepalende gebeurtenis als een loodzware last de stempel op het geluid legt. Na twee volwaardige albums verwacht je dat de familieleden hun demonen bestreden hebben en de rust hervinden, waarna Nicholas Merz als solo artiest verder gaat, al blijft Candace Harter hem trouw als orgelspeler in zijn begeleidingsband.

Toch klinkt op The Limits of Men zijn stem dieper en melancholischer dan op het eerdere werk. De neerslachtige uitgeblustheid wordt door psychedelische country folk ondersteund, waarmee hij een bezwerende sixties sound oproept en waarbij de verdovende pijn nog steeds tastbaar aanwezig is. Niet alleen bij hem, maar misschien zelfs nog meer bij de in mineurstemming gespeelde orgelakkoorden van zijn halfzus. Nadat hij in de zomer met bevriende muzikanten de gelegenheidssingle Cent of Soap aflevert verschijnt een tweetal maanden later het mini album God Won’t Save You, but I Will.

Een plaat waaraan wel een klein halfjaar lang aan geschreven is, maar waarbij de uitgewerkte ideeën in een tijdsbestek van twee dagen opgenomen zijn. Gewoon zo puur mogelijk in een thuisstudio van een goede vriend, met de kale zandige vlakte van Joshua Tree als illustratieve achtergrond. Omdat de tracks in one take sessie op tape gezet worden krijgt de plaat de gehoopte live behandeling die Nicholas Merz zo nadrukkelijk wil oproepen.

Die grimmigheid openbaart zich in rake woestijnrocksongs die laten horen dat de leegzuigende wanhoop nog steeds een bepalende factor is. Het met smerig gitaarspel ondergedoopte Drifting Palomino is hierdoor geen standaard liefdeslied. Het blijkt dat in het woordenboek van Nicholas Merz nieuw verworven geluk synoniem staat voor neerdalende ellende. De pessimistische ondertoon maakt van God Won’t Save You, but I Will geen gemakkelijke plaat, maar wel een eerlijk product. Het enige lichtpuntje is het jazzy The Forty, waarbij er de een na de andere licht verteerbare gitaarklanken tevoorschijn getoverd worden.

Het diep gruizige basgeluid van Adrienne Humblet vormen de muzikale voetstappen van de eenzame ik-persoon die in het licht van de maan de donkere stille omgeving van Midnight Movement in zich opneemt. Door zijn werk als gitaarmaker weet Nicholas Merz hoe hij een aangename rauwheid in zijn gevoelige spel moet stoppen, een eigenheid die alleen hijzelf op deze manier kan produceren. Die tedere gevoeligheid heeft hierdoor tevens iets angstaanjagends bedreigends in zich, waardoor de schepper als een ware Dr Jekyll het gruwelijke vuile werk door zijn Mr Hyde instrument laat opknappen.

Het hoogtepunt of juist dieptepunt hierbij is het afsluitende Blush, waar hij zijn ook zus in de verhaalvertelling betrekt. Als een doeltreffende moordenaar sluipt de gitaar naar zijn prooi toe om er op het einde een gruwelijke wending aan te geven. In die paar fracties van secondes laat hij de aangedane luisteraar in onverklaarbare onwetendheid achter. God Won’t Save You, but I Will, zou de twijfelende Nicholas Merz onze hoop in bange dagen zijn? Vast niet. Maar hij laat je gedachtes wel een half uur lang in het prachtige story telling geheel van een overtuigende persoonlijke plaat meevoeren.