De oorspronkelijk uit Soest komende rockband Aestrid bouwt al jaren aan een eigen geluid waarbij emotionele bekentenissen aanvoelen alsof de luisteraar een inkijkje wordt gegeven in een zeer persoonlijk dagboek. De muzikale omlijsting is daarbij soms introvert dromerig en juist dan ontstaat er een stevige hang naar slowcore en dreampop. Maar vaker nog worden bombastische climaxen vol gedreven postpunk ritmes, dissonant piepende gitaren en intense zanglijnen uitgestort.

“Nothing hurts forever they said, but then it did!” zo opent het nieuwe album met Mirror Maze. Jarenlang lijken mensen te kunnen leven met trauma in het achterhoofd. Die moeilijke gebeurtenissen…POEF! WEG! Alsof er niks gebeurd is. Onderdrukking, verlamming, ontkenning? Wie zal het zeggen. Maar dan is het opeens onaangekondigd terug, in de vorm van een droom. Of misschien is het nooit ver weg geweest en valt het nu pas op? Nog één…en nog één: de filosofie van Carl Jung, droomdagboeken, mandala’s, zal het wat uitrichten? Therapie dan? Of toch een vriend bellen? Al weet je dat ook zij niet de exacte sleutel tot je hoofd hebben. Niet hetgeen jouw onderbewustzijn tot rust brengt in ieder geval.

“Distortion is safe, Distortion is nice.  I like distortion! It always has been. My friend the generator and I!”  Lawaai helpt, zo luidt de bekentenis in Distortion Generator. Het is allesomvattend – geen ruimte voor gedachtes of donkere wolken. Gewoon rust, een veilige muur om tegenaan te leunen op de momenten dat het echt niet meer gaat. Vandaar ook dat Youth Care vaak climaxt. Dat is geen keus, maar het kan niet anders – catharsis doormiddel van het gitaargeweld waarmee de meeste tracks wel eindigen.

Zo voelt Youth Care als een warrige mist tussen droom, de wil tot ontwaken en de werkelijkheid. Hierbij zorgen vooral poëtische spoken word passages en slaperige slowcore voor de troebele sfeerschepping. Beklemmend en met angst doorspekt, zoekend naar die mentale bevrijding. Maar de hoop is er wel – op mooie gedachtes, meer rust en minder wanhoop. Op die momenten zet de aangeboorde levenslust zich om tot energieke postpunk, waarbij basgitaar en drums een gedreven basis leggen zoals goed te horen valt in het catchy To Live and Die in U.  “I wanted to dream Big like Canada skies  To leave behind.To start again. Cos it’s been hardcore in most of my dreams since I was 10 20 30 40…” zo sluit de band deze bladzijde van het dagboek af!