Rameau’s Les Paladins hield het na de première in 1760 maar even vol in Parijs. Vriend en vijand schold op de schandelijke combinatie tussen serieuze opera en ‘opéra comique’. Die tijden zijn gelukkig voorbij, want de cocktail van groteske humor en drama is wat Les Paladins interessant maakt. Ook de muziek is een aangename mengeling van musicalwaardige meezingers, komische stukken en dramatische aria’s. Een prachtig voorbeeld is Laimonas Pautienius die de bewaker Orcan speelt. Het ene moment zet hij met zijn stem een kolderieke schijtluis neer, later komt zijn dramatische kant naar boven. Deze uitvoering onder leiding van Konrad Junghänel is speels en ook zonder beeld verre van saai. De fantastisch heldere tenor Anders J. Dahlin is een energieke Atis en ook de andere solisten kennen topmomenten, maar het geheel is bij vlagen rommelig. Het koor is soms onverstaanbaar en in het orkest mist af en toe de stevige barokpuls die een strakke uitvoering met zich meebrengt.

Solisten Les Paladins

• Argie – Anna Virovlansky
• Nérine – Iulia Elena Surdu
• Orcan – Laimonas Pautienius
• Atis/Démon – Anders J. Dahlin
• Anselme – Adrian Sâmpetrean
• Manto, Fée/Paladin – Thomas Michael Allen

Een creatieve enscenering van Les Paladins door Les Arts Florissants

Deze recensie verscheen eerder in Luister 676, juli/augustus 2011.