‘Een goed verhaal is als een caleidoscoop vol dubbelzinnige thema’s en karakters,’ schrijft musicoloog Saskia Törnquist in het cd-boekje van Una Iliade. En dat is precies waarom de ingewikkelde en kleurrijke oude Griekse epi zich zo goed lenen voor het maken van nieuwe kunstwerken, zelfs 3000 jaar later. In opdracht van het Nederlands Blazers Ensemble (NBE), waarvoor ze eerder Una Odissea maakten, schreven componist Guido Morini en tenor Marco Beasley Una Iliade. Het is geen herschrijving van het antieke verhaal van Homeros, maar 15 persoonlijke ontboezemingen van figuren als Cassandra, Athena en Paris.

Het NBE voerde het stuk begin 2009 een aantal keer op en maakte van die optredens een cd. Op die cd toont Una Iliade zich een veelzijdig, moeilijk te classificeren, maar vooral ontroerend verslag van een allesvernietigende oorlog. De Trojanen en Grieken lijden en de goden doen met hen wat ze maar willen. Zeus roept – eigenlijk zonder rechtvaardiging – op tot vernietiging:

‘Er is geen ruimte voor de liefde.

Ik wil bloed en veel ook

Ik wil rampspoed. Ik wil oorlog.

Ik wil duizend lichamen geveld zien.

Ik wil dat de zeeën woest zijn.

Ik wil dat stortbuien tekeer gaan.

De woestijn is wat ik wil.

Waar geen enkel leven meer ontkiemt.’

Bloed krijgt de oppergod en Troje wordt inderdaad een vruchteloze woestenij.

Een goed verhaal is niet alleen een caleidoscoop, maar ook een vervoermiddel naar andere tijden en plaatsen. Beasley’s tekst is als een tijdmachine. Je waant je in Troje, op het slagveld, op een verlaten strand, op de Olympos bij de grillige goden, of in het bed van je minnares, zoals Paris:

‘Zeg me, Helena, zeg me dat je van me houdt.

Ik heb geen moed zonder je liefde,

ik heb geen kracht zonder je hart.

Zie wat deze oorlog is: een gril,

een nutteloze bespotting van goden dorstig naar bloed,

of het nu het bloed van het volk van Priamos is,

of dat van de Achaeërs.’

Librettist Beasley neemt de vocalen voor zijn rekening en wisselt solozang, samenzang (het The Hilliard Ensemble) en gesproken tekst af. Hij schreeuwt, fluistert, huilt en zalft en het NBE volgt hem op de voet. Ook Morini houdt van afwisseling. Popsongs à la Marco Borsato, volksmuziek, Händel en Renaissance, het komt allemaal voorbij. Het is verbazingwekkend hoe de blazers in elk genre op hun plek zijn. Van hoempahoempa tot opzwepende strijdmuziek, elke klankkleur is raak.

Doordat het een live-opname is, komt niet alles even mooi uit. Sommige stukken zijn wat minder sprekend en expressief. Het stoort niet echt. Dit in tegenstelling tot de taalfouten in het tekstboekje.