New Wave, de geuzenbenaming die we de kleurrijke tegenpool van het meer politiek correcte punk en het grijze daar uit voortkomende postpunk meegeven. New Romantics die veelal onder invloed van drugs en make-up de dagelijkse sleur ontvluchten. Flamboyante regenboog persoonlijkheden die tegenwoordig onder het LGBTQ vlaggenschip ondergebracht worden. Wat heeft veertig jaar aan revolutionaire vooruitgang ons uiteindelijk opgeleverd. We zijn weer helemaal terug bij het categoriseren, doordat elke groepering het anders zijn ook nog eens met een dikke markeerstift aandikt. Vergeet niet dat het in hokjes plaatsen het positieve klimatiseren van acceptatie en saamhorigheid versterkt. Natuurlijk zijn we allemaal individuen, maar we zijn ook volgzame kuddedieren. Opportunisten die het beste in gezelschap functioneren. We zetten een streep door het egocentrisme, en geven ons over aan de saamhorige clubnachten. Gewoon omdat daar zoveel behoefte aan is.

Het New Yorkse Nation of Language is een ouderwetse New Wave band, maar dan met veelzijdige dreampop herfstkleuren. Nation of Language belichaamt de jaren tachtig romantiek met een vleugje dramatiek en een flinke dosis aan melancholica. Tienerverdriet en het zichzelf ontdekken. Twijfel en trots, de fases van adolescentie. Maar tevens het gegeven dat ook de daarop aansluitende volwassenheid een vicieuze speurtocht is. Juist in deze verharde postpandemie maatschappij heerst het verlangen naar zachtheid en kwetsbaarheid. Nation of Language is warmer dan de gemiddelde kille synthpopband. Waar dat aan ligt? Waarom verschoof bij New Order het accent van de beklemmende Joy Division sound naar een speelsere lichtvoetige variant? Speelt de aanwezigheid van een vrouw hier een grote rol in? Bij New order vormen Stephen Morris en Gillian Gilbert een stel, bij Nation of Language is dat het geval bij Richard Devaney en Aidan Noell. Laten we het zo stellen, Nation of Language straalt net als New Order iets van ingetogen sensualiteit uit, flirt en stoeit meer met dancebeats. De partijen worden net wat gevoeliger gebracht, en daarmee maken ze het verschil.

We hebben hier dus met een stukje nostalgie te dealen. Hun derde studioplaat Strange Disciple richt zich op de vijftigers die in hun hart en ziel voor altijd jong blijven. Waarbij herkenbaarheid fijne herinneringen oproepen, en die zich met de sound identificeren welke hun jeugd gevormd heeft. Misschien moeten we elkaar gewoon zoals bij Weak in Your Light diep in de ogen kijken, alle ellende om ons heen vergeten, en voor dat ene moment gaan. Is liefde niet gewoon aan dat dierbare verleden vasthouden? Richard Devaney en Aidan Noell staan voor het geluid van Strange Disciple garant. Bassist Alex MacKay vervangt geruisloos zijn voorganger Michael Sue-Poi, en stelt zich ondergeschikt aan het koppel op. Sole Obsession is het futuristische verleden, een ideale droomwereld welke door het realistische heden op een zijspoor geplaatst wordt. Het moment dat liefde in houden van overgaat. Het loslaten om bevrijdend opnieuw de krachten te bundelen. De blinde vlek in een liefdesrelatie, waar er geen oog voor de buitenwereld is.

Het waarheidsgetrouwe Surely I Can’t Wait staat bij het moment stil dat de intieme gedichten aan je geliefde in werk veranderen. Je deelt het geluk met anderen, en schenkt je naaste er pijn voor terug. Spare Me the Decision bevestigt het feit dat je in principe elkaar niks meer te vertellen hebt, omdat alles op papier uitgeschreven is. De nachtelijke stiltes, de nachtelijke leegtes. Het is niet vreemd dat romances binnen een band vaak tot een scheiding uitlopen. Tourist, een bezoeker in andermans leven, die deze bevindingen documenteert. Biedt het geloof in Stumbling Still die gehoopte zekerheid of is dit slechts een surrogaatmiddel om die hunkering op te wekken. Het wakende A New Goodbye behoudt zich voor het dreigende conflict, een oorlog die zich binnenhuis afspeelt. Is Strange Disciple dan eigenlijk een zware plaat? Nee, met het afsluitende I Will Never Learn benadrukken ze dat de relationele liefde niets meer dan een struikelend leerproces is, waarbij je elke dag moet geven om winst te behalen. Juist die bewustwording maakt het luchtiger en verteerbaar.