Authenticiteit. Dat is wat er dit jaar bij de programmering van veel acts op het langst bestaande festival van Nederland mis ging. Ging het niet veel meer om de beleving van erbij te zijn in plaats van om hoe goed de muziek was? Gelukkig was niet alles gespeend van muzikaliteit en waren er ook bands en artiesten die hun ziel en zaligheid blootstelden aan de weergoden en aan het publiek bij de draf- en renbaan. Bij uitstek horen Nathaniel Rateliff & The Night Sweats in die categorie.

Ook op de nieuwe langspeler South From Here hoor je de gedrevenheid van Nathaniel en zijn band vanaf de opener. Nathaniel heeft een stem waar je al een moord voor zou doen en hij weet zoveel emotie in zijn zang te leggen dat je alleen daarom al zou genieten van zijn muziek, maar verdorie, de nummers zijn bovendien heerlijk. Nooit tot op het bot geproduceerd, altijd een rauw randje en dat is ook nu weer het geval.

Met producer Brad Cook (onder meer Bon Iver, Hiss Golden Messenger, Waxahatchee, Kevin Morby) achter de knoppen weet de band zich verzekerd van een gerenommeerde producer met durf die Nathaniel er toe wist te bewegen meer over zichzelf in de liedjes naar voren te laten komen. De liedjes raken aan Nathaniel’s scheiding, aan zijn worsteling met drank en andere stimulerende middelen, onzekerheid en angsten. Het eindresultaat is een album waarin, vol vuur en levendigheid net zo zeer wordt stilgestaan bij die donkere aspecten als bij liefde, hoop én doorgaan.

Met zijn vijftigste verjaardag binnen vijf jaar voor de boeg, was het voor Nathaniel ook de vraag wat de langspeler zou betekenen én waar hij zou staan als hij vijftig zou worden. En, de liedjes die hij schreef, waren die, met zowel een recent solo-album als een Nightsweats-album, The Future, voor solo- of voor het bandrelease bedoeld? Gelukkig ervoer Nathaniel daar geen strikte scheidingsbehoefte bij. Het werd uiteindelijk een bandalbum dat ze binnen korte tijd samen opnamen.

En hoewel de opnameperiode voor de 11 nummers redelijk kort was, klinkt het album buitengewoon warm, afwisselend en inspirerend. We horen weer prachtige blaaspartijen, maar ook de nummers waar die niet in zijn meegenomen, klinken als een huis. Heartless met zijn blazers is erg mooi, maar dat geldt ook voor Remember I Was A Dancer, dat je gewoon al een stukje muzikale gelukzaligheid aanreikt: heerlijke zang en instrumentatie!  En als je dan Center Of Me hoort, wow, hoe mooi is dat? Een subtiele compositie maar ook met zeer fraaie zang én samenzang en overheerlijk gitaarspel. Tegelijkertijd, ook het stuwende en weer heel anders klinkende Call Me (Whatever You Like) is fascinerend fraai.

Het is het vierde album van Nathaniel & The Nightsweats en opnieuw bewijst de band dat je muziek kunt maken die heerlijk weg te luisteren is terwijl je geen concessies hoeft te doen aan de kwaliteit van je composities. Cars In The Desert kun je je zo voorstellen op een radiozender, tegelijkertijd, de aandacht die er is geweest bij het schrijven, arrangeren en opnemen, daar hoor je, daar voel je de kwaliteit van wat Nathaniel Rateliff & The Night Sweats hier vereeuwigd hebben. Kort gezegd: wat een waarlijk prachtig album!