Naked Roommate! Ja, maar waarom dan? Is dat alleen bij het ontbijt, of tijdens het avondeten? Hoe ziet die Roommate er uit? Is het een mens, of een giraffe? Ooit een giraffe met kleren aan gezien? Vast een maf gezicht, joh! Veel duidelijkheid geeft de rockband uit Amerika ons niet. Of stellen we vandaag gewoon de verkeerde vragen? Do The Duvet!

Al vanaf de eerste lyrics op We Are The Babies wordt snel duidelijk dat we Naked Roommate gelukkig niet zo serieus hoeven te nemen: “we are the bababies, WEH!”, zingt vocaliste Amber Sermeño droog en onderkoeld. Een toon die ze heel het album volhoudt. Gelukkig past het goed bij de eveneens minimale muzikale aanpak. Ook de dunne, licht metaalachtige gitaarklanken helpen mee aan een kale postpunk sfeer.

Dat Do The Duvet desondanks vol energie zit ligt aan de kale, doorpompende beats, synths en funky basgitaar. Als je alles met elkaar combineert kom je uit op een simpele, maar doeltreffende 80’s dancepunk/funk sound die vooral schatplichtig is aan ESG. Daar valt geen ontkomen aan. Toch is er binnen dat beperkte en minimale geluidspalet wel wat ruimte voor variatie. Zo duikt er in zowel Fondu Guru als Credit Union een saxofoontje  op dat de tracks van een nog zweterige, zwoele danssfeer voorziet.

Je Suis Le Bebe begint met funky discotonen, maar herhaalt zichzelf vervolgens zo lang dat het associaties oproept met techno of krautrock  Op tacks als Fill Space en (Re)produce komt ook nog een invloed van echoënde dubmuziek om de hoek kijken. Hoe je het ook went of keert, Naked Roommate blijft zelfs met deze subtiele variaties klinken als een kale, 80’S dancepunk/funk revival. Dat is niet erg, want ze hebben er duidelijk plezier in en het klinkt lekker. In dit geval is dat het belangrijkste. Het maakt van Do the Duvet wel een album voor een niche groepje fans, maar die zullen er dan ook zeer mee in hun nopjes zijn.