De faam van my bloody valentine stoelt op de drie albums en een viertal ep’s. De band bracht tussen 1985 en 1991 niet minder dan tien ep’s uit, maar het zijn alleen de laatste vier hiervan die zich kunnen meten met de langspelers van het kwartet. Het zijn dan ook díe ep’s die uiteindelijk gebundeld worden als EP’s 1988-1991; het is nog steeds een ijzersterke compilatie. Onvergetelijke muziek, verpakt in vier oogstrelende hoezen die recht doen aan de unieke songs die voorbij trekken.

Het is vooral ploeteren voor Kevin Shields en Colm O’Cíosóig, gedurende de eerste jaren van my bloody valentine: de band verslijt meerdere labels en verkast wegens gebrek aan succes van Dublin naar het vasteland van Europa. Via Nederland, West-Berlijn en wederom Nederland belandt de band uiteindelijk in Londen. Debbie Googe voegt zich in 1985 bij de band, Bilinda Butcher twee jaar later, na het vertrek van zanger Dave Conway. Butcher heeft dan wel geen grote ervaring als rockgitariste en zangeres, ze blijkt wel goed bij de band en de muziek die Kevin Shields voor ogen staat, te passen.

De ontmoeting met Alan McGee van het Creation label in januari 1988 is cruciaal. De band mag een single maken. Dit worden uiteindelijk vijf songs die in de zomer worden uitgebracht als ep: you made me realise. Het blijkt een verbluffende gitaarplaat. De titeltrack is een voortrazende song met bedwelmende zang. Sluimeringen, gitaargeknor en jengelende gitaren kenmerken het treffend getitelde slow, maar er is ook ruimte voor een luchtigere, noisy uptempo track als thorn. Met cigarette in your bed laat de band vervormde akoestische klanken toe. De breekbare zang van Butcher zet de toon in dit bijna-wiegeliedje. Hoewel Kevin Shields de songschrijver van de band is, volgt met drive all over me, een song van de gehele band. Een aangenaam malende song die extra intrigeert door de bedrieglijk lieflijke zang en teksten over loslaten en verdwijnen: ‘Run, run away, run, run away / ‘Cause there’s nothing left to say / Oh, the travel always gets me / Get in the car and drive it all over me’.

you made me realise is een prachtplaat die terecht hoog in de UK Indie Chart belandt (nummer 2). Natuurlijk, al in de voorgaande jaren vol glimmende, synthetische pop- en rockmuziek zijn er al de nodige alternatieve gitaarbands geweest die tegengas gaven. Denk aan Sonic Youth, Hüsker Dü, The Jesus and Mary Chain, Spacemen 3, Cocteau Twins en recenter Dinosaur Jr. en Pixies, maar met my bloody valentine worden er weer nieuwe deuren geopend, wordt er onontgonnen terrein verkend en ontstaan er songs die rechtstreeks uit het onderbewustzijn lijken te komen.

De band komt in dezelfde herfst van 1988 nog met een nieuwe ep, als voorbode van het debuutalbum: feed me with your kiss. Ook dit is een sterke ep, al legt deze wat zwaardere plaat het wellicht af tegen zijn voorganger, iets wat bepaald geen schande is natuurlijk. De titeltrack is een meedogenloos voortrazende track (die later terugkomt op het debuutalbum Isn’t Anything) met opvallend ‘ondergeproduceerde’ zang, waardoor de song net zo hard afstoot als intrigeert en opzweept. Het noisy, zware i believe, met zijn verderlichte, soms bijna kinderlijke zang is bijna net zo confronterend maar komt beter over. Hierna zal het lekker zeurderige en bittere (‘Your pain will be my fun’) emptiness inside, achteraf een voorbode lijken van het desoriënterende geluid dat de band rond 1990 zal ontwikkelen. Ook hier weer die vaker opduikende zwevende, ijle koortje/tweede stem. Een zware tom en een maalstroom aan akoestische, bewerkte gitaargeluiden geven i need no trust (It’s just a fool’s crown…’) hierna zijn unieke karakter.

Aanvankelijk denkt Creation in 1989, waarschijnlijk verblind door de indrukwekkende productiviteit en creativiteit van my bloody valentine, dat het tweede album wel in een weekje kan worden opgenomen. Zo kan de opwinding en het momentum van eind 1988, begin 1989 worden vastgehouden. Dat blijkt een ernstige misvatting want begin 1990 is er nog steeds geen nieuwe plaat van my bloody valentine. Wel hebben Shields c.s. dan al de nodige studio’s en engineers versleten. De band lijkt iets te willen maken waar de meeste technici met hun verstand niet bij kunnen.

Creation en band besluiten begin 1990 een ep uit te brengen om de langdurige radiostilte te doorbreken. Dat blijkt een goed idee. Ook al vordert de elpee maar traag, de band kan klaarblijkelijk nog met ‘gemak’ een prachtige ep bij elkaar spelen. glider blijkt in april een nieuw hoogtepunt. soon is de onontkoombare teaser. Eenvoudige maar pakkende dancebeats en Shields ‘nieuwe’ glide gitaartechniek (waarbij de tremolo intensief wordt gebruikt) maken van de song een geestverruimende indiehit voor zowel de dansvloer als daarbuiten. glider is hierna dé belichaming van het geluid van my bloody valentine aan het begin van de jaren negentig: dissonant, betoverend, desoriënterend, jengelend, verslavend; schrille klanken in een bad van meanderende stromen. don’t ask why is bloedmooi en ontroerend, oftewel: hoe een klein liedje kan uitgroeien tot een ronduit intrigerend brouwsel. Wederom blijkt dat my bloody valentine de mogelijkheden van de opnamestudio op unieke wijze heeft benut. off your face is vervolgens een passende songtitel – het moest er een keer van komen natuurlijk… Deze vierde track is lichter, uptempo met een bries van fluisterzang en een mooie afsluiter van een pracht-ep. De band zal in 1990 met deze ep onder de arm een aantal live-shows doen.

Ook glider bereikt de tweede plaats van de UK Indie Chart. Als de band vervolgens aan het eind van 1990, na nog meer studio’s te hebben versleten, nog steeds geen nieuw album klaar heeft, is het de hoogste tijd om toch weer met iets te komen. Creation ziet zijn financiële reserves rap verdampen door het problematische opnameproces van de opvolger van Isn’t Anything. In februari 1991 is het de tremolo ep die ‘redding’ biedt. my bloody valentine heeft in het voorgaande jaar, door de glider ep én de bijbehorende tour, verder aan naamsbekendheid gewonnen en tremolo wordt bijzonder goed ontvangen. to here knows when is de fraaie, vertrouwd aandoende opener. swallow is engelachtige zang tegen een wazige, valsige backdrop. honey power is de uptempo track van de plaat. De noise-erupties zijn ouderwets doeltreffend, al kiest de band voor een hypnotiserende uitloop, zonder beat. Het afsluitende moon song is een bedwelmende trip vol trage, melodieuze schakeringen over een opvallende ondergrond van handpercussie. Bijzonder mooi.

Inmiddels heeft de sound van my bloody valentine en andere vernieuwende gitaarbands uit de jaren tachtig school gemaakt en is er veel belangstelling voor gitaarrock- en pop die zowel hard en confronterend als dromerig en hypnotiserend kan zijn; shoegaze is de term die vaak wordt gebruikt en een band als Ride wordt in dat verband op handen gedragen. Zo ook my bloody valentine: de tremolo ep bereikt de eerste plaats van de UK Indie Chart.

De gebundelde ep’s op EP’s 1988-1991 worden aangevuld met een aantal rarities die zeker welkom zijn: er zijn twee instrumentals uit de periode Isn’t Anything, waarbij instrumental 2 opvalt door de moderne, eigentijdse beat en de spooky sferen. Er is een lange versie van glider; tien minuten no holds barred. sugar is een fraaie aanvulling, afkomstig van een split-single met Pacific uit 1989, en wordt gevolgd door een drietal prima, uptempo unreleased tracks die de sfeer van al het voorgaande op deze verzameling vasthouden. Deze in totaal zeven extra rare tracks zouden bij elkaar eigenlijk ook een heel aardige ep vormen.

Het is eens te meer duidelijk dat de nummers op EP’s 1988-1991 veel méér waren dan opmaten voor de inmiddels klassieke albums van my bloody valentine. Sterker, het zijn volwaardige releases met flink wat carrièrehoogtepunten. Niet voor niets vonden drie ep-tracks in 1991 hun weg naar loveless, alwaar ze zich onder de hoogtepunten schaarden. De klassieke albums van my bloody valentine waren feitelijk de grote werken die de verwachtingen van deze niet minder klassieke vier ep’s mochten inlossen.